در حديثى كه مرحوم كلينى در كتاب‌ كافى‌ از امام صادق عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل كرده است مى‌خوانيم:

«أَيُّمَا مُسْلِمَيْنِ تَهَاجَرَا فَمَكَثَا ثَلَاثاً لَايَصْطَلِحَانِ إِلَّا كَانَا خَارِجَيْنِ مِنَ الْإِسْلَامِ وَلَمْ يَكُنْ بَيْنَهُمَا وَلَايَةٌ فَأَيُّهُمَا سَبَقَ إِلَى كَلَامِ أَخِيهِ كَانَ السَّابِقَ إِلَى الْجَنَّةِ يَوْمَ الْحِسَاب؛

هرگاه دو مسلمان از هم قهر كنند و سه روز بگذرد و آشتى نكنند اگر در آن حال از دنيا بروند خارج از اسلام خواهند بود و ولايت و پيوند اخوت اسلامى در ميان آنها قطع مى‌شود و به هنگام آشتى كردن هر كدام پيشى گيرد او در قيامت براى رفتن به بهشت پيشى خواهد گرفت». [1]

در همان كتاب از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم:

«لَا يَزَالُ إِبْلِيسُ فَرِحاً مَا اهْتَجَرَ الْمُسْلِمَانِ فَإِذَا الْتَقَيَا اصْطَكَّتْ رُكْبَتَاهُ وَتَخَلَّعَتْ أَوْصَالُهُ وَنَادَى يَا وَيْلَهُ مَا لَقِيَ مِنَ الثُّبُورُ؛

هنگامى كه دو مسلمان از هم قهر كنند ابليس پيوسته شادى مى‌كند؛ ولى هنگامى كه با هم آشتى كنند زانوهاى خود را به هم مى‌كوبد و پيوندهاى جسمى او (گويا) از هم جدا مى‌شود و فرياد مى‌زند: واى بر من از اين مصيبتى كه دامنم را گرفت». [2]

حتى در آنجا نيز كه كسى خودش را مظلوم و طرف مقابل را ظالم بداند بايد براى برقرارى آشتى و از ميان رفتن مظالم تلاش كند، چنانكه در حديث ديگرى در كتاب‌ كافى‌ آمده است كه امام صادق عليه السلام فرمود:

«لَا يَفْتَرِقُ رَجُلَانِ عَلَى الْهِجْرَانِ إِلَّا اسْتَوْجَبَ أَحَدُهُمَا الْبَرَاءَةَ وَاللَّعْنَةَ وَرُبَّمَا اسْتَحَقَّ ذَلِكَ كِلَاهُمَا فَقَالَ لَهُ مُعَتِّبٌ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ هَذَا الظَّالِمُ فَمَا بَالُ الْمَظْلُومِ قَالَ لِأَنَّهُ لَايَدْعُو أَخَاهُ إِلَى صِلَتِه؛

هر گاه دو نفر با هم قهر كنند يكى از آن دو مستحق لعن است و اى بسا هر دو مستحق باشند، راوى از امام عليه السلام سؤال مى‌كند: فدايت شوم ظالم بايد مستحق لعن باشد مظلوم چرا؟ فرمود: به سبب آن است كه برادرش را به آشتى (معقولانه) دعوت‌

[1]. كافى، ج 2، ص 345، ح 5.

[2]. همان مدرك، ص 346، ح 7.