چشمش روشن باد كه پس از سال‌ها عمر به چهارپايان رها شده بى‌شبان و گوسفندانى كه آنها را به بيابان براى چرا مى‌برند اقتدا كرده است»؛

(أَ تَمْتَلِئُ السَّائِمَةُ [1] مِنْ رِعْيِهَا [2] فَتَبْرُكَ‌ [3]؟ وَتَشْبَعُ الرَّبِيضَةُ [4] مِنْ عُشْبِهَا [5] فَتَرْبِضَ؟ وَيَأْكُلُ عَلِيٌ‌

مِنْ زَادِهِ فَيَهْجَعَ‌ [6]! قَرَّتْ إِذاً عَيْنُهُ إِذَا اقْتَدَى بَعْدَ السِّنِينَ الْمُتَطَاوِلَةِ بِالْبَهِيمَةِ الْهَامِلَةِ [7]،

وَالسَّائِمَةِ الْمَرْعِيَّةِ [8]!).

هرچند امام عليه السلام در اين عبارات از خودش سخن مى‌گويد؛ ولى در واقع درسى است كه به دنياپرستان مى‌دهد آنهايى كه جز عيش و نوش هدفى ندارند و شبيه به گوسفندان و چهارپايانى هستند كه كار آنها خوردن و خوابيدن است و چقدر براى انسان ننگ است كه از اوج عظمت انسانيّت فرود آيد و هم‌طراز حيوانات رها شده در بيابان باشد. و به گفته شاعر:

[1]. «السَّائِمَة» به معناى حيوانى است كه آن را براى چرا در بيابان رها مى‌كنند از ريشه «سوْم» بر وزن «قوم» به‌معناى رها كردن حيوان در بيابان براى چريدن است.

[2]. «رِعْيَها» به معناى علف‌هايى است كه حيوان آن را به هنگام چرا مى‌خورد از ريشه «رعى» بر وزن «وحى» به معناى چريدن گرفته شده.

[3]. «تَبْرُك» از ريشه «بُروك» به معناى آرام گرفتن به روى زمين است.

[4]. «الرَّبِيضَة» به معناى گله گوسفندان و مانند آن است كه به همراه شبان‌ها به آغل خود مى‌آيند از ريشه «رَبْض» و «رُبُوض» بر وزن «قبض» و «قبوض» به معناى جمع كردن دست و پا و به زمين نشستن حيوانات است.

[5]. «عُشْب» به معناى گياهان تر است در مقابل حشيش كه به گياهان خشك گفته مى‌شود.

[6]. «يَهْجَع» از ريشه «هُجُوع» بر وزن «ركوع» به معناى خواب سبك است.

[7]. «الْهامِلَة» به معناى حيوان رها شده است از ريشه «همل» بر وزن «حمل» به معناى رها كردن حيوان بدون چوپان است.

[8]. «الْمَرعيّة» اسم مفعول است از ريشه «رَعْى» بر وزن «سعى» به معناى حيوانى است كه آن را به چرا برده‌اند.