بى‌اعتنايى به دنيا و زرق و برق آن مى‌فرمايد: «به خدا سوگند- سوگندى كه تنها مشيت خدا را از آن استثنا مى‌كنم- آنچنان نفس خويش را به رياضت وا مى‌دارم كه هرگاه به يك قرص نان دست يابد به آن دلخوش شود و به نمك به عنوان خورش قناعت كند و آن‌قدر از چشم‌هايم اشك مى‌ريزم كه (سرانجام) همچون چشمه‌اى شود كه تمام آب خود را بيرون ريخته باشد»؛

(وَايْمُ اللَّهِ‌ [1]- يَمِيناً أَسْتَثْنِي‌

فِيهَا بِمَشِيئَةِ اللَّهِ- لَأَرُوضَنَّ نَفْسِي رِيَاضَةً [2] تَهِشُ‌ [3] مَعَهَا إِلَى الْقُرْصِ إِذَا قَدَرْتُ عَلَيْهِ‌

مَطْعُوماً، وَتَقْنَعُ بِالْمِلْحِ مَأْدُوماً [4]، وَلَأَدَعَنَّ مُقْلَتِي‌ [5] كَعَيْنِ مَاءٍ، نَضَبَ‌ [6] مَعِينُهَا [7]،

مُسْتَفْرِغَةً دُمُوعَهَا).

امام عليه السلام در اينجا در مرحله اوّل سوگند ياد مى‌كند تا جدّى بودن اين مطلب را كاملًا آشكار سازد. و در مرحله دوم ان‌شاءاللَّه مى‌گويد تا ادب خود را در پيشگاه خدا ظاهر سازد همان‌گونه كه مولايش پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به اين امر مأمور بود؛ آنجا كه خداوند به او دستور مى‌دهد: « «وَلا تَقُولَنَّ لِشَيْ‌ءٍ إِنِّى فاعِلٌ ذلِكَ غَداً* إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّه»؛ و هرگز در مورد كارى نگو: من فردا آن را انجام مى‌دهم؛ مگر اينكه (بگويى‌

[1]. «أيْمُ اللَّه» به معناى «به خدا سوگند» است و گفته شده كه در اصل از «أيْمُن» جمع يمين به معناى قسم گرفته‌شده و الف آن الف وصل است كه گاه مفتوح و گاه مكسور خوانده مى‌شود سپس نون را حذف كرده‌اند و «ايم اللَّه» شده است و گاه ياء را نيز حذف مى‌كنند و «امُ اللَّه» مى‌گويند و به هر حال با توجّه به اينكه ريشه اصلى آن جمع است، دلالت بر قَسَم مؤكّد دارد.

[2]. «رِياضَة» در اصل به معناى رام كردن با تربيت است و به همين جهت به ورزش‌هاى جسمانى‌و پرورش‌هاى روحانى از طرق مختلف اطلاق مى‌شود و اگر به باغ روضه گفته مى‌شود از اين روست كه زمين را با برنامه منظمى پرورش داده‌اند و خرم و سرسبز ساخته‌اند.

[3]. «تَهشُّ» از ريشه «هَشاشَه» بر وزن «حواله» گرفته شده كه به معناى خوشحالى و تبسم كردن است.

[4]. «مَأدُوماً» از ريشه «إدام» به معناى نان خورش (چيزى كه با نان مى‌خورند) گرفته شده، بنابراين مأدوم‌چيزى است كه آن را به صورت نان خورش در آورده باشند.

[5]. «مُقْلَة» به تمام كره چشم اطلاق مى‌شود و گاه به مردمك چشم نيز گفته مى‌شود.

[6]. «نَضَب» از ريشه «نُضوب» در اصل به معناى فرو رفتن آب در زمين و خشكيدن چاه يا چشمه است و اين واژه گاه در مورد چشم نيز به‌كار مى‌رود هنگامى كه اشك آن تمام شود.

[7]. «مَعِين» از ريشه «مَعْن» بر وزن «طعن» به معناى جارى شدن آب است و «ماء معين» به آب جارى گفته مى‌شود سپس در مورد جريان اشك از چشم‌ها به‌كار رفته است.