بخش ششم‌

وَايْمُ اللَّهِ- يَمِيناً أَسْتَثْنِي فِيهَا بِمَشِيئَةِ اللَّهِ- لَأَرُوضَنَّ نَفْسِي رِيَاضَةً تَهِشُّ مَعَهَا إِلَى الْقُرْصِ إِذَا قَدَرْتُ عَلَيْهِ مَطْعُوماً وَتَقْنَعُ بِالْمِلْحِ مَأْدُوماً، وَلَأَدَعَنَّ مُقْلَتِي كَعَيْنِ مَاءٍ، نَضَبَ مَعِينُهَا، مُسْتَفْرِغَةً دُمُوعَهَا. أَتَمْتَلِئُ السَّائِمَةُ مِنْ رِعْيِهَا فَتَبْرُكَ؟ وَتَشْبَعُ الرَّبِيضَةُ مِنْ عُشْبِهَا فَتَرْبِضَ؟ وَيَأْكُلُ عَلِيٌّ مِنْ زَادِهِ فَيَهْجَعَ! قَرَّتْ إِذاً عَيْنُهُ إِذَا اقْتَدَى بَعْدَ السِّنِينَ الْمُتَطَاوِلَةِ بِالْبَهِيمَةِ الْهَامِلَةِ، وَالسَّائِمَةِ الْمَرْعِيَّةِ!

ترجمه‌

به خدا سوگند- سوگندى كه تنها مشيت خدا را از آن استثنا مى‌كنم- آنچنان نفس خويش را به رياضت وا مى‌دارم كه هرگاه به يك قرص نان دست يابد به آن دلخوش شود و به نمك به عنوان خورش قناعت كند و آن‌قدر از چشم‌هايم اشك مى‌ريزم كه (سرانجام) همچون چشمه‌اى شود كه تمام آب خود را بيرون ريخته باشد. آيا همان‌گونه كه گوسفندان در بيابان، شكم را از علف‌ها پر مى‌كنند و مى‌خوابند يا گله‌هايى كه در آغل‌ها هستند از علف سير مى‌شوند و استراحت مى‌كنند، على هم بايد از زاد و توشه خود سير شود و به استراحت پردازد؟ در اين صورت چشمش روشن باد كه پس از سال‌ها عمر به چهارپايان رها شده بى‌شبان و گوسفندانى كه آنها را به بيابان براى چرا مى‌برند اقتدا كرده است.

شرح و تفسير آيا فقط خوردن و خوابيدن؟

امام عليه السلام در اين بخش از نامه مباركش در تعقيب بحث‌هاى گذشته درباره‌