حاضرى با من ازدواج كنى كه تو را از اين بيلى كه در دست دارى بى‌نياز كنم و خزاين زمين را به تو نشان دهم و تا زنده‌اى حاكم بر جهان باشى و فرزندان تو هم بعد از تو چنين باشند؟ امام عليه السلام فرمود: تو كيستى كه من از خانواده‌ات تو را خواستگارى كنم؟ گفت: من دنيا هستم. گفتم: برگرد همسرى جز من برگزين.

سپس همان بيل را به دست گرفتم و اين اشعار را انشا كردم:

آن كس كه دنياى پست او را فريب دهد گرفتار خسران شود و اگر قرن‌ها انسان را فريب دهد به نتيجه نخواهد رسيد.

دنيا به صورت بثَيْنة (دختر زيباروى عرب) به سوى من آمد و خود را با زينت‌هاى فراوان آراسته بود.

به او گفتم: به سراغ ديگرى برو چرا كه من از دنيا چشم پوشيدم و نادان نيستم.

مرا با دنيا چكار در حالى كه محمّد (پيامبر بزرگ ما) سرانجام در ميان سنگ‌ها و خاك‌ها مدفون شد.

به فرض كه دنيا گنج‌ها و جواهرات و اموال قارون و حكومت قبايل را براى‌