در حديثى كه مرحوم كلينى در كتاب‌ كافى‌ از امام صادق عليه السلام نقل كرده است مى‌خوانيم كه فرمود:

«اصْبِرُوا عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ وَتَصَبَّرُوا عَنْ مَعْصِيَةِ اللَّهِ فَإِنَّمَا الدُّنْيَا سَاعَةٌ فَمَا مَضَى فَلَيْسَ تَجِدُ لَهُ سُرُوراً وَلَا حُزْناً وَمَا لَمْ يَأْتِ فَلَيْسَ تَعْرِفُهُ فَاصْبِرْ عَلَى تِلْكَ السَّاعَةِ الَّتِي أَنْتَ فِيهَا فَكَأَنَّكَ قَدِ اغْتَبَطْتَ؛

بر اطاعت خداوند شكيبا باشيد و از معصيت او خوددارى كنيد، زيرا دنيا ساعتى بيش نيست. آنچه گذشته نه سرورى دارد و نه غمى (چرا كه از دسترس انسان خارج شده است) و آنچه نيامده نمى‌دانى چگونه است، بنابراين ساعتى را كه در آن هستى مراقب باش تا به سادگى از دست ندهى و از آن استفاده كنى به گونه‌اى كه مردم بعد از مرگت غبطه تو را بخورند». [1]

آن‌گاه در پايان اين بخش از نامه دنيا را مخاطب ساخته مى‌فرمايد: « (اى دنيا) از من دور شو به خدا سوگند من رام تو نخواهم شد تا مرا خوار و ذليل سازى و زمام اختيارم را به دست تو نخواهم سپرد كه به هر جا خواهى ببرى»؛

(اعْزُبِي‌ [2]

عَنِّي! فَوَاللَّهِ لَاأَذِلُّ لَكِ فَتَسْتَذِلِّينِي، وَلَا أَسْلَسُ‌ [3] لَكِ فَتَقُودِينِي).

تا كنون ديده نشده است كه دنيا را به اين گونه خطاب‌ها مخاطب سازد و او را به محاكمه‌اى شديد فرا خواند و سرانجام اين چنين محكومش كند و خويش را از دام او رهايى بخشد.

آرى تنها كسى مى‌تواند اين‌گونه دنيا را به محاكمه كشد و با اين خطاب‌هاى كوبنده مخاطب سازد كه دامن از دنيا برچيده باشد و در عين دسترسى به تمام راه‌هاى دنيا دست رد بر سينه او بزند و به هيچ قيمتى حاضر به تسليم در برابر آن نباشد.

[1]. كافى، ج 2، ص 459، ح 21.

[2]. «اعْزُبي» به معناى از من دور شو از ريشه «عُزُوب» بر وزن «غروب» به معناى دور شدن گرفته شده، به‌كسانى كه ازدواج نكرده‌اند عزب گفته مى‌شود، زيرا از زندگى خانوادگى دورند.

[3]. «اسْلَسُ» از ريشه «سلاسة» به معناى مطيع شدن و گاه به معناى آسان گشتن آمده است.