همچون روزى است كه زوال يافته و پايانش فرا رسيده»؛

(هَيْهَاتَ! مَنْ وَطِئَ دَحْضَكِ‌ [1] زَلِقَ‌ [2]، وَمَنْ رَكِبَ لُجَجَكِ‌ [3] غَرِقَ، وَمَنِ ازْوَرَّ [4] عَنْ حَبَائِلِكِ وُفِّقَ، وَالسَّالِمُ‌

مِنْكِ لَايُبَالِي إِنْ ضَاقَ بِهِ مُنَاخُهُ‌ [5]، وَالدُّنْيَا عِنْدَهُ كَيَوْمٍ حَانَ انْسِلَاخُهُ).

امام عليه السلام در اين بخش از كلام نورانيش مواهب مادّى دنيا را به سه چيز تشبيه مى‌كند، نخست لغزشگاه‌هايى كه هر زمان احتمال سقوط در آن دور از انتظار نيست، مقام‌هاى دنيا، ثروت‌ها و شهواتش همواره چنين است. اگر انسان كمى غفلت كند از حلال به حرام مى‌غلطد و در چنگال هوا و هوس اسير مى‌شود.

ديگر اينكه دنيا را به درياى مواج خطرناكى تشبيه كرده كه عبور از آن بسيار مشكل است و بسيار مى‌شود كه امواج هوا و هوس‌ها به قدرى شديد و سنگين است كه افراد را با خود مى‌برد و غرق مى‌كند.

در تشبيه سوم زرق و برق و زخارف دنيا را به دام‌هايى تشبيه مى‌كند كه اگر كسى بتواند خود را از آن بركنار دارد توفيق سعادت و قرب خدا رفيق او خواهد شد و همين اندازه كه از آن به سلامت بگذرد براى او بزرگ‌ترين افتخار و پيروزى است، هرچند از نظر زندگى در سختى باشد.

سپس، دنيا را به روزى كه در آستانه پايان گرفتن است و به اصطلاح همچون آفتاب لب بام است تشبيه فرموده، چرا كه به قدرى با سرعت مى‌گذرد كه به گفته شاعر:

[1] «دحض» به معناى لغزشگاه است.

[2] «زلق» از ماده «زلق» بر وزن «دلق» به معناى لغزيدن است.

[3] «لجج» جمع «لجّه» بر وزن «حجه» به معناى بخش هاى عظيم و متلاطم درياست.

[4] «ازورّ» از ريشه «ازورار» به معناى كار رفتن و انحراف از چيزى است و از ريشه زيارت گرفته شده است.

[5] «مناخ» در اصل به معناى محلّى است كه شتر در آنجا بر زمين مى خوابد. سپس به هر محل استقرار اطلاق شده است.