شما چنين مى‌گويد: هرگاه اين (دو قرص نان) تنها خوراك فرزند ابوطالب باشد، بايد ضعف و ناتوانىِ جسمى او را از پيكار با هم‌آوردان و مبارزه با شجاعان باز داشته باشد»؛

(وَكَأَنِّي بِقَائِلِكُمْ يَقُولُ: «إِذَا كَانَ هَذَا قُوتُ ابْنِ أَبِي‌طَالِبٍ، فَقَدْ قَعَدَ بِهِ الضَّعْفُ عَنْ قِتَالِ الْأَقْرَانِ، وَمُنَازَلَةِ [1] الشُّجْعَانِ»).

اين يك ذهنيت همگانى است كه مردم در ميان نيروى جسمانى و غذاهاى چرب و شيرين رابطه‌اى قائل هستند، بنابراين اگر كسى تنها به نان جو و مانند آن قناعت كند بايد ضعف، وجود او را فرا گيرد و نتواند در ميدان نبرد هنرنمايى كند.

امام عليه السلام با ذكر دو مثال پاسخ زيبا و گويايى به اين اشكال مى‌دهد و مى‌فرمايد:

«ولى آگاه باشيد! درخت بيابانى (كه آب و غذاى كمترى به آن مى‌رسد) چوبش قوى‌تر است اما درختان سرسبز (كه همواره در كنار آب قرار دارند) پوستشان نازك‌تر (و كم‌دوام‌تر) اند و گياهان و بوته‌هايى كه جز با آب باران سيراب نمى‌شوند چوبشان قوى‌تر و آتششان شعله‌ورتر و پردوام‌تر است»؛

(أَلَا وَإِنَّ الشَّجَرَةَ الْبَرِّيَّةَ أَصْلَبُ عُوداً، وَالرَّوَاتِعَ‌ [2] الْخَضِرَةَ أَرَقُّ جُلُوداً، وَالنَّابِتَاتِ الْعِذْيَةَ [3]

أَقْوَى وَقُوداً [4] وَأَبْطَأُ خُمُوداً [5]).

«شجره» اشاره به درختان و «نابتات» اشاره به بوته‌هاست؛ هر دو اگر در بيابان‌هاى خشك و كم‌آب پرورش پيدا كنند بسيار مقاومند در حالى كه هر يك از آنها اگر بر لب نهرها برويد و دائما از آب كافى برخوردار باشد بسيار كم‌دوام‌تر

[1]. «مُنازَلَة» به معناى پيكار و جنگ است. از ريشه «نزول» آمده كه شخص جنگ‌جو در برابر حريف خود نزول و پيكار مى‌كند.

[2]. «الرّواتِع» جمع «راتع» در اينجا به معناى درخت شاداب و خرم است، از ريشه «رَتْع» بر وزن «نفع» به معناى‌چريدن در مرتع است.

[3]. «العِذْية» به سرزمينى مى‌گويند كه دور از آب باشد و جز از آب باران سيراب نگردد.

[4]. «وَقُود» به معناى هيزم است.

[5]. «خُمُود» به معناى خاموش شدن آتش است سپس به هرگونه فروكش كردن فعاليتى اطلاق شده است.