ابيه را مخاطب قرار داده و او را تشويق به صبر و استقامت در مقابل وسوسه‌هاى اين و آن مى‌كند. سپس مى‌فرمايد: «اطّلاع يافتم كه معاويه نامه‌اى براى تو نوشته تا عقلت را بفريبد (و گمراه سازد) و عزم و تصميمت را (در پايمردى بر وظيفه‌اى كه بر عهده گرفته‌اى) سست كند و در هم بشكند. از او بر حذر باش كه او به يقين شيطان است!»؛

(وَقَدْ عَرَفْتُ أَنَّ مُعَاوِيَةَ كَتَبَ إِلَيْكَ يَسْتَزِلُ‌ [1] لُبَّكَ‌ [2]،

وَيَسْتَفِلُ‌ [3] غَرْبَكَ‌ [4]، فَاحْذَرْهُ، فَإِنَّمَا هُوَ الشَّيْطَانُ).

از اين تعبير و تعبيرات ديگرى كه در نامه‌هاى پيشين گذشت به خوبى استفاده مى‌شود كه مأموران اطّلاعاتى امام عليه السلام در تمام جوانب كشور اسلامى حضور داشتند و حتّى نامه‌اى خصوصى را كه براى بعضى از فرمانداران از سوى دشمن مى‌رسيد به امام عليه السلام اطّلاع مى‌دادند تا به‌موقع جلوى خطر گرفته شود.

امام عليه السلام در آغاز اين نامه به زياد بن ابيه هشدار مى‌دهد كه معاويه شيطان است مراقب او باش.

سپس در توضيح آن مى‌افزايد: «او از پيش رو و پشت سر و از راست و چپ انسان مى‌آيد تا او را در حال غفلت تسليم خود سازد و درك و شعورش را غافل‌گيرانه بدزدد»؛

(يَأْتِي الْمَرْءَ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ، وَعَنْ يَمِينِهِ وَعَنْ شِمَالِهِ، لِيَقْتَحِمَ‌ [5] غَفْلَتَهُ، وَيَسْتَلِبَ‌ [6] غِرَّتَهُ‌ [7]).

سخن امام عليه السلام در اينجا برگرفته از آيه شريفه 17 سوره اعراف است كه از قول‌

[1]. «يَسْتَزِلُّ» از ريشه «زلل» بر وزن «قمر» به معناى خطا گرفته شده و «يستزل» يعنى مى‌خواهد به خطابيفكند.

[2]. «لُبّ» در اصل به معناى مغز هر چيزى است و به عقل «لبّ» گفته مى‌شود.

[3]. «يَسْتَفِلُّ» از ريشه «فلل» بر وزن «قمر» به معناى كند كردن و شكستن چيزى است.

[4]. «غَرْب» به معناى نشاط و هيجان و تصميم است.

[5]. «لِيَقْتَحِمَ» از ريشه «اقتحام» به معناى وارد شدن به زور در چيزى است.

[6]. «يَسْتَلِب» از ريشه «استلابة» به معناى ربودن و غارت و سرقت كردن گرفته شده و ريشه اصلى آن «سَلْب» است.

[7]. «غِرَّة» به معناى غفلت و سهل‌انگارى است.