وظيفه صله رحم را انجام مى‌دهد، امام عليه السلام تعبير به‌

«أَخْسَرِينَ أَعْمَالًا»

را براى او انتخاب كرد كه گويا اشاره است به آيه « «قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرينَ أَعْمالًا* الَّذينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً»؛ بگو: آيا به شما خبر دهيم كه زيانكارترين افراد به جهت عمل چه كسانى هستند، همان كسانى كه سعى و تلاششان در زندگى دنيا گُم (و نابود) شده؛ در حالى كه، مى‌پندارند كار نيك انجام مى‌دهند». [1]

آن‌گاه امام عليه السلام در بخش پايانى اين نامه به نكته مهمى از دستورات اسلام درباره حقوق مسلمانان در بيت‌المال اشاره كرده مى‌فرمايد: «آگاه باش! حق مسلمانانى كه نزد تو هستند با آنهايى كه نزد منند در تقسيم بيت‌المال يكسان است و ورود و خروج همگى بر آن، بايد به نظر من باشد»؛

(أَلَا وَإِنَّ حَقَّ مَنْ قِبَلَكَ وَقِبَلَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ فِي قِسْمَةِ هَذَا الْفَيْ‌ءِ سَوَاءٌ: يَرِدُونَ عِنْدِي عَلَيْهِ، وَيَصْدُرُونَ عَنْهُ).

جمله‌

«يَرِدُونَ عِنْدِي عَلَيْهِ، وَيَصْدُرُونَ عَنْهُ»

با توجّه به اينكه تعبير به «ورود» و «صدور» در اصل مربوط به ورود تشنگان به آبشخور و بر گرفتن آب و بيرون رفتن از آن است، اشاره به اين نكته است كه بيت‌المال همچون نهر عظيمى است كه خداوند آن را جارى ساخته و همگان در آن يكسانند. هر كسى از طريق آبشخور به اين نهر مى‌رسد و بهره خود را بر مى‌گيرد و از آن خارج مى‌شود.

تعبير به‌

«عِنْدِي؛

نزد من» مفهومش اين نيست كه بايد تمام اموال بيت‌المال را نزد امام عليه السلام بياورند و مردم از راه‌هاى دور و نزديك برخيزند و به مركز حكومت امام عليه السلام بيايند و سهم خود را بگيرند و بازگردند، بلكه منظور اين است كه اين كار با نظر من و طبق برنامه من بايد انجام گيرد، نه اينكه نمايندگانم خودسرانه هرگونه كه مايل باشند بيت‌المال را تقسيم كنند.

[1]. كهف، آيه 103 و 104.