خاك) شكافت و روح انسانى را آفريد، اگر گزارشى كه به من رسيده درست باشد، تو در نزد من منزلت پستى خواهى داشت و ارزش و مقدارت در پيشگاه من سبك خواهد شد»؛

(فَوَ الَّذِي فَلَقَ الْحَبَّةَ، وَبَرَأَ النَّسَمَةَ [1]، لَئِنْ كَانَ ذَلِكَ حَقّاً

لَتَجِدَنَّ لَكَ عَلَيَّ هَوَاناً، وَلَتَخِفَّنَّ عِنْدِي مِيزَاناً).

باز امام عليه السلام در اين جمله قضاوت محتاطانه‌اى درباره او مى‌كند كه مبادا گزارشگران اشتباهى كرده باشند و آبروى انسان با ايمانى بى‌جهت بريزد و مى‌فرمايد: اگر گزارش صحيح باشد در نظر من بى‌ارزش و بى‌مقدار خواهى شد.

امام عليه السلام در اينجا او را تهديد به مجازات خشنى نمى‌كند و ليكن به توبيخ معنوى مى‌پردازد كه از مجازات خشونت آميز ظاهرى دردناك‌تر است.

در ادامه سخن، امام عليه السلام او را نصيحت مى‌كند؛ نصيحتى پر معنا و آشكار.

مى‌فرمايد: «بنابراين حق پروردگارت را سبك مشمار و دنيايت را با نابودى دينت سامان مده كه اگر چنين كنى از زيانكارترين افراد خواهى بود»؛

(فَلَا تَسْتَهِنْ بِحَقِّ رَبِّكَ، وَلَا تُصْلِحْ دُنْيَاكَ بِمَحْقِ‌ [2] دِينِكَ، فَتَكُونَ مِنَ الْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا).

بديهى است هيچ انسان عاقل و با ايمانى نبايد حق خويشاوندان را بر حق خداوند مقدم دارد و با معصيت پروردگار، آنها را نوازش دهد و هيچ فرد خردمندى نبايد سرمايه دين را كه سبب نجات آخرت است با متاع ناپايدار و بى‌مقدار دنيا معاوضه كند. تعبير به‌

«اخسرين؛

زيانكارترين» اشاره به همين است كه انسان پرارزش‌ترين كالا را به كم‌ارزش‌ترين متاع بفروشد.

از آنجا كه مصقله شايد گمان مى‌كرد با دادن بخشى از بيت‌المال به بستگانش‌

[1]. «النَسَمَة» در اصل به معناى نفس كشيدن و وزش ملايم نسيم است و گاه به خود انسان يا روح او اطلاق‌مى‌شود.

[2]. «مَحْق» به معناى محو و نابود كردن است.