و قبل از داستان اسيران بنى‌ناجيه نيز اموال بيت‌المال را در ميان بستگانش تقسيم مى‌كرد و هنگامى كه اين خبر به امام عليه السلام رسيد، امام عليه السلام نامه مورد بحث را براى وى نوشت.

اين نامه به سه نكته پر اهمّيّت اشاره مى‌كند: نخست مى‌فرمايد: «گزارشى از تو به من رسيده است كه اگر درست باشد و اين كار را انجام داده باشى، پروردگارت را به خشم آورده و امامت را عصيان كرده‌اى»؛

(بَلَغَنِي عَنْكَ أَمْرٌ إِنْ كُنْتَ فَعَلْتَهُ فَقَدْ أَسْخَطْتَ إِلَهَكَ، وَعَصَيْتَ إِمَامَكَ).

اين تعبير كه به طور سربسته بيان شده، نشان مى‌دهد كه امام عليه السلام خبرى را كه به او رسيده بود صد در صد تصديق نفرمود و جانب احتياط را رعايت كرد كه مبادا شخص بى‌گناهى متهم گردد.

آن‌گاه خبرِ رسيده را به طور واضح و مشروح بيان كرده، مى‌فرمايد: «به من گزارش داده‌اند، تو غنايم مسلمانان را كه با نيزه‌ها و اسب‌هايشان (در جنگ با دشمن) به دست آمده و خون‌هايشان در اين راه ريخته شده در ميان گروهى از باديه‌نشينان قبيله‌ات كه تو را به رياست خود برگزيده‌اند تقسيم مى‌كنى»؛

(أَنَّكَ تَقْسِمُ فَيْ‌ءَ الْمُسْلِمِينَ الَّذِي حَازَتْهُ رِمَاحُهُمْ، وَخُيُولُهُمْ وَأُرِيقَتْ عَلَيْهِ دِمَاؤُهُمْ، فِيمَنِ اعْتَامَكَ‌ [1] مِنْ أَعْرَابِ قَوْمِكَ).

به يقين اگر مصقله چنين كارى را انجام داده باشد بسيار كار خلافى مرتكب شده، زيرا دست‌آورد خون مجاهدان و شهيدان را براى رياست خود بر قومش هزينه كرده است.

سپس در بخش دوم اين نامه مى‌فرمايد: «سوگند به كسى كه دانه را (در زير

[1]. «اعْتامَ» از ريشه «اعتيام» و از ريشه «عِيم» بر وزن «عيب» در اصل به معناى تشنگى و علاقه به شير است و از آنجا كه انسان هنگامى كه علاقه شديد به چيزى پيدا كرد، تلاش مى‌كند نوع خوب آن را به دست آورد، واژه «عِيمة» (به كسر ميم) به معناى هر چيز خوب و برگزيده‌اى آمده است، بنابراين جمله «اعْتامَكَ» يعنى تو را برگزيده‌اند.