حسن و امام حسين عليهما السلام و ابن عباس و مالك اشتر و قيس بن عباده را لعن مى‌كرد. [1]

مؤلف بزرگوار معجم رجال الحديث‌ بعد از نقل اين ماجراها مى‌گويد: از مجموع آنچه درباره ابن عباس گفته شده استفاده مى‌شود كه او مردى جليل القدر و مدافع اميرالمؤمنين و امام حسن و امام حسين عليهما السلام بود همان‌گونه كه علّامه حلّى و ابن داود در كتب رجال خود آورده‌اند. و مرحوم محدّث قمى از شهيد ثانى نقل مى‌كند كه پس از ذكر چند حديث در مذمت ابن عباس مى‌گويد: تمام اين احاديث ضعيف است.

به گفته مرحوم صاحب‌ معالم‌ در كتاب‌ تحقيق طاووسى‌- بعد از ذكر محبّت و اخلاص ابن عباس نسبت به اميرمؤمنان عليه السلام و يارى و دفاع از آن حضرت كه جاى شك و ترديدى در آن نيست- چه جاى تعجب كه افرادى بر او حسد بورزند و اين‌گونه نسبت‌هاى ناروا را به او بدهند.

به همين دليل غالب علماى رجال از شيعه و اهل سنّت، احاديث ابن عباس را به عنوان احاديث صحيح و معتبر مى‌پذيرند و به اين گونه شبهات درباره او اعتنايى نمى‌كنند.

بنابراين بايد پذيرفت كه مخاطب در اين نامه شخصى غير از ابن عباس بوده هر چند ما به طور دقيق او را نشناسيم و تعبير به ابن عم (مانند تعبير به برادر و اخ در موارد ديگر) ممكن است كنايه از نزديكى و مصاحبت بوده باشد و به همين جهت مرحوم سيّد رضى با اينكه در بسيارى از موارد نام مخاطبان نامه را مى‌برد در اينجا نامى از ابن عباس نبرده و تنها به جمله «الى بعض عماله» قناعت كرده است.

اين سخن را با حديثى كه مرحوم علّامه مجلسى در بحارالانوار در تاريخ‌

[1]. مجمع رجال‌الحديث، ج 10، ص 238، به نقل از طبرى.