رأفت (و محبّت كاذب) نسبت به آن دو شما را از (اجراى) حكم الهى مانع شود» [1] و در مورد اجراى حق مى‌فرمايد: « «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا كُونُوا قَوَّامينَ‌ بِالْقِسْطِ شُهَداءَ لِلَّهِ وَلَوْ عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ أَوِ الْوالِدَيْنِ وَالْأَقْرَبينَ إِنْ يَكُنْ غَنِيًّا أَوْ فَقيراً فَاللَّهُ أَوْلى‌ بِهِما»؛ اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! همواره و هميشه قيام به عدالت كنيد.

براى خدا گواهى دهيد، حتى اگر چه به زيان شما، يا پدر و مادر يا نزديكانتان بوده باشد. (چرا كه) اگر او (كسى كه گواهى شما به زيان اوست) غنى يا فقير باشد خداوند سزاوارتر است كه از آنان حمايت كند (و لزومى ندارد براى رعايت آنها حق را رها كنيد)». [2]

سپس امام عليه السلام براى بيدار ساختن او از طريق ديگرى وارد مى‌شود كه بسيار موثّق و نافذ است، مى‌فرمايد: «به خداوندى كه پروردگار جهانيان است سوگند مى‌خورم اگر آنچه را تو از اموال آنها گرفته‌اى از راه حلال در اختيار من بود هرگز مرا خوشحال نمى‌ساخت كه آن را به عنوان ميراث براى بازماندگانم بگذارم»؛

(وَأُقْسِمُ بِاللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ مَا يَسُرُّنِي أَنَّ مَا أَخَذْتَهُ مِنْ أَمْوَالِهِمْ حَلَالٌ لِي، أَتْرُكُهُ مِيرَاثاً لِمَنْ بَعْدِي).

اشاره به اينكه اين اموال عظيم اگر حلال هم باشد مايه خوشبختى و سعادت انسان نمى‌شود چه رسد به اينكه حرام باشد، زيرا راهى جز اين ندارد كه به صورت ميراث براى بازماندگانش بگذارد؛ حساب و وبالش براى اوست و لذّتش براى ديگران. آيا عاقلانه است كه انسان دست به چنين كارى بزند. حال اگر از طريق حرام باشد چه مصيبتى براى صاحب آن خواهد بود.

لذا در حديثى در كتاب‌ كافى‌ از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده است كه اين دعا را مى‌فرمود:

«اللَّهُمَّ ارْزُقْ مُحَمَّداً وَآلَ مُحَمَّدٍ وَمَنْ أَحَبَّ مُحَمَّداً وَآلَ مُحَمَّدٍ الْعَفَافَ‌

[1]. نور، آيه 2.

[2]. نساء، آيه 135.