(نمى‌دانى آميزش با آن كنيزان حرام و نكاح با آن زنان نارواست)»؛

(أَيُّهَا الْمَعْدُودُ- كَانَ- عِنْدَنَا مِنْ أُولِي الْأَلْبَابِ، كَيْفَ تُسِيغُ‌ [1] شَرَاباً وَطَعَاماً. وَأَنْتَ تَعْلَمُ أَنَّكَ تَأْكُلُ‌

حَرَاماً، وَتَشْرَبُ حَرَاماً، وَتَبْتَاعُ الْإِمَاءَ وَتَنْكِحُ النِّسَاءَ مِنْ أَمْوَالِ الْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَالْمُؤْمِنِينَ وَالْمُجَاهِدِينَ الَّذِينَ أَفَاءَ [2] اللَّهُ عَلَيْهِمْ هَذِهِ الْأَمْوَالَ، وَأَحْرَزَ بِهِمْ هَذِهِ‌

الْبِلَادَ!).

تعبير به‌

«كانَ»

كه ناظر به زمان گذشته است اشاره به اين است كه ما تو را قبلًا جزء خردمندان مى‌دانستيم ولى با اين اعمالت كه از خود نشان داده‌اى اكنون در زمره آنان نيستى.

جمله‌

«كَيْفَ تُسِيغُ.

..» اشاره به اين است كه تمام زندگى تو آميخته با حرام شده و آب و غذايى كه از اموال غصب شده بيت‌المال به‌دست مى‌آورى، نوشيدن و خوردنش بر تو حرام است و همسرانى كه از كنيزان با پول حرام خريدارى مى‌كنى و مهريّه حرامى كه براى زنان آزاد قايل مى‌شوى سبب مى‌شود زندگى خانوادگى تو نيز آلوده به حرام گردد.

جمله‌

«مِنْ أَمْوَالِ الْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ.

..» اشاره به اين است كه اگر اين اموال مال افراد ثروتمندى بود غصب آنها كمتر قبح و زشتى داشت؛ ولى غصب اموالى كه متعلّق به دو گروه يتيمان و محرومان و مجاهدان و مدافعان اسلام است بسيار قبيح‌تر و زشت‌تر است.

سپس امام عليه السلام پس از اين سرزنش طولانى چنين نتيجه گرفته و مى‌فرمايد:

«اكنون از خدا بترس و اموال اين گروه (محرومان و مجاهدان) را به آنها بازگردان»؛

(فَاتَّقِ اللَّهَ وَارْدُدْ إِلَى هَؤُلَاءِ الْقَوْمِ أَمْوَالَهُمْ).

[1]. «تَسيغُ» از ريشه «سَوْغ» بر وزن «قوم» به معناى گوارا بودن گرفته شده كه معمولًا در مورد غذا و آب به كارمى‌رود؛ ولى به طور كنايه در امور ديگر نيز استعمال مى‌شود.

[2]. «أفاء» از ريشه «فى‌ء» به معناى بازگشت است گويى اموالى كه در دست كفّار بوده جنبه غصب داشته‌و هنگامى كه به غنيمت گرفته مى‌شود، به صاحبان اصلى باز مى‌گردد.