آن‌گاه او را شديداً تهديد مى‌كند و مى‌فرمايد: «و اگر به اين دستورى كه دادم عمل نكنى و خداوند مرا بر تو مسلّط كند كارى مى‌كنم كه عذرم در پيشگاه خدا درباره تو پذيرفته باشد و با اين شمشيرم كه هيچ كس را با آن نزدم مگر اينكه داخل دوزخ شد ضربه‌اى بر تو وارد مى‌كنم»؛

(فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ ثُمَّ أَمْكَنَنِي اللَّهُ مِنْكَ لَأُعْذِرَنَ‌ [1] إِلَى اللَّهِ فِيكَ، وَلَأَضْرِبَنَّكَ بِسَيْفِي الَّذِي مَا ضَرَبْتُ بِهِ أَحَداً إِلَّا دَخَلَ‌

النَّارَ!).

اشاره به اينكه من جز در راه خدا و در برابر دشمنان او شمشير نمى‌كشم و هر كس را كه تاكنون با اين شمشير از پاى در آورده‌ام، سرازير جهنم شده است و به گفته شاعر:

در اينجا سؤالى پيش مى‌آيد و آن اينكه چرا كسى كه از بيت‌المال چيزى را ربوده مستحق اعدام باشد در حالى كه در حدود اسلامى حداكثر اجراى حدّ سرقت بر وى است. تازه حدّ سرقت هم در اينجا بعيد به‌نظر مى‌رسد، چون شرط آن سرقت از حرز؛ يعنى جايى است كه قفل و بند داشته باشد اگر قفل و بندش را بشكنند و چيزى از آن را به سرقت ببرند حدّ سرقت جارى مى‌شود و مى‌دانيم بيت‌المال در اختيار اين فرماندار بوده نه آنكه در حرز باشد.

در پاسخ اين سؤال ممكن است گفته شود: اوّلًا: اين سرقت توأم با انكار حرمت آن بوده و وى آن مال را بر خود حلال مى‌دانسته و اين نوعى انكار ضرورى دين است.

ثانياً: امام عليه السلام مى‌فرمايد: اگر دستور مرا نسبت به بازگرداندن اين اموال به بيت‌المال عمل نكنى و در برابر من مقاومت نمايى در واقع قيام بر ضد امامت‌

[1]. «أُعْذِرَنَّ» از ريشه «اعذار» به معناى عذر خود را ظاهر ساختن است.