بَعْدُ، فَقَدْ بَلَغَنِي عَنْكَ أَمْرٌ، إِنْ كُنْتَ فَعَلْتَهُ فَقَدْ أَسْخَطْتَ رَبَّكَ، وَعَصَيْتَ إِمَامَكَ، وَأَخْزَيْتَ‌ [1] أَمَانَتَكَ).

امام عليه السلام در اين عبارت، محتاطانه با مخاطب خود (ابن عباس يا ديگرى) برخورد مى‌كند و به طور قطع نمى‌فرمايد تو اين كارهاى خلاف را انجام داده‌اى بلكه هشدار مى‌دهد كه اگر خبرى كه به من رسيده راست باشد، تو هم در پيشگاه خدا مسئولى و هم در پيشگاه امام خود و هم در برابر مردم به رسوايى كشيده شده‌اى.

چه تعبير گويايى كه انسان بر اثر انجام كارى خود را در برابر خدا و امام و خلق بى‌اعتبار كرده باشد.

جمله‌

«أَخْزَيْتَ أَمَانَتَكَ؛

امانت خود را رسوا كرده‌اى» ممكن است اشاره به امانت مقام؛ يعنى فرماندارى باشد؛ يعنى كار تو مايه رسوايى فرماندارى توست و يا اشاره به امانت و اعتبارى است كه او نزد مردم داشته؛ يعنى خود را در نظر خلق بى‌اعتبار ساخته‌اى.

آن‌گاه امام عليه السلام توضيح بيشترى در اين زمينه مى‌دهد كه در واقع، تفصيل بعد از اجمال و تبيين پس از ابهام است مى‌فرمايد: «به من خبر داده‌اند كه تو زمين‌هاى آباد را ويران كرده‌اى و آنچه از بيت‌المال در زير دست تو بوده است را به خيانت برگرفته و خورده‌اى»؛

(بَلَغَنِي أَنَّكَ جَرَّدْتَ الْأَرْضَ فَأَخَذْتَ مَا تَحْتَ قَدَمَيْكَ، وَأَكَلْتَ مَا تَحْتَ يَدَيْكَ).

جمله‌

«جَرَّدْتَ الْأَرْضَ؛

زمين را برهنه ساخته‌اى» ممكن است اشاره به اين باشد كه محصولات اراضى خراجيه را بر گرفته و براى خود برداشته‌اى و نيز ممكن است اشاره به اين باشد كه بر اثر سوء تدبيرت زمين‌هاى زراعى را ويران‌

[1]. «أخْزَيْتَ» از ريشه «خِزْى» بر وزن «حزب» در اصل به معناى شكست روحى (و شرمسارى) است كه يا از ناحيه خود انسان است و به صورت حياى مفرط آشكار مى‌شود و يا از ناحيه ديگرى است كه بر انسان تحميل مى‌گردد. اين مادّه گاه به معناى افتادن در بلا و گاه به معناى رسوايى و شرمندگى ناشى از آن است.