ساخته‌اى و بعضى احتمال داده‌اند كه «ارض» در اينجا به معناى زمين بيت‌المال است؛ يعنى موجودى بيت‌المال را برگرفته و آن را خالى كرده‌اى؛ ولى احتمال اوّل و دوم قوى‌تر به نظر مى‌رسد.

توجّه داشته باشيد كه «جَرَّدْتَ» از ريشه تجريد يعنى برهنه كردن گرفته شده و ملخ را از آن‌رو جراد مى‌گويند كه زراعت و برگ درختان را مى‌خورد و زمين و درخت را برهنه مى‌سازد.

حضرت در پايان نامه مى‌فرمايد: «بنابراين حساب خويش را براى من بفرست و بدان كه حساب خداوند از حساب مردم (در قيامت) سخت‌تر و برتر است. والسّلام»؛

(فَارْفَعْ إِلَيَّ حِسَابَكَ، وَاعْلَمْ أَنَّ حِسَابَ اللَّهِ أَعْظَمُ مِنْ حِسَابِ النَّاسِ وَالسَّلَامُ).

روشن است كه در حساب بندگان گاهى اشتباه و خطا و زمانى مخفى‌كارى رخ مى‌دهد، در حالى كه حساب الهى نه خطا و اشتباهى دارد و نه كسى مى‌تواند وضع خود را در برابر آن پنهان كند. همان‌گونه كه قرآن مى‌فرمايد: « «يا بُنَىَّ إِنَّها إِنْ تَكُ مِثْقالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ فَتَكُنْ فى‌ صَخْرَةٍ أَوْ فِى السَّماواتِ أَوْ فِى الْأَرْضِ يَأْتِ بِهَا اللَّهُ»؛ (لقمان به فرزندش مى‌گويد:) پسرم! اگر به اندازه سنگينى دانه خردلى (كار نيك يا بد) باشد و در دل سنگى يا در (گوشه‌اى از) آسمان‌ها و زمين قرار گيرد خداوند آن را (در قيامت براى حساب) مى‌آورد». [1]

منظور از حساب كه امام عليه السلام به آن اشاره كرده، حساب درآمد بيت‌المال اعم از زمين‌هاى خراجيه و زكات و غنايم و مانند آن است كه فرماندار حضرت موظّف شده هم درآمدها و هم هزينه‌ها را براى امام بنويسد تا روشن شود حيف و ميلى در بيت‌المال واقع شده يا نه.

[1]. لقمان، آيه 16.