سپس به نتيجه اين شورا و كارهاى مرموزى كه در آن انجام گرفت اشاره كرده مى‌فرمايد: «يكى از آنها (اعضاى شورا) به خاطر كينه‌اش از من روى برتافت و ديگرى خويشاوندى را بر حقيقت مقدم داشت و به خاطر داماديش تمايل به ديگرى (عثمان) پيدا كرد، علاوه بر جهات ديگرى كه ذكر آن خوشايند نيست» (فصغا [1] رجل منهم لضغنه‌ [2]، و مال الآخر لصهره، مع هن‌ [3] و هن).

منظور مولا از جمله اوّل «سعد بن ابى وقّاص» بود كه مادرش از بنى اميه بود و دائيها و نزديكان مادرش در جنگهاى اسلام در برابر كفر و شرك به دست على (ع) كشته شده بودند، به همين دليل او در زمان خلافت على (ع) نيز با حضرتش بيعت نكرد و «عمر بن سعد» جنايتكار بزرگ حادثه كربلا و عاشورا فرزند همين سعد بود. بنا بر اين كينه‌توزى او نسبت به على (ع) مسلّم بود و به همين دليل در آن شورا به على (ع) رأى نداد و به وسيله «عبد الرحمن بن عوف» به عثمان رأى داد.

بعضى نيز گفته‌اند منظور از اين شخص «طلحه» است كه مراتب كينه‌توزى او نسبت به مولا محرز بود و هم او بود كه با همراهى «زبير» آتش «جنگ جمل» را كه به گفته مورّخان، 17 هزار نفر در آن كشته شدند، روشن ساخت.

اين احتمال را «ابن ابى الحديد» تقويت كرده، در حالى كه بعضى از شارحان «نهج البلاغه» معتقدند: «طلحه» گر چه از سوى «عمر» براى شورا انتخاب شد ولى در «مدينه» نبود و موفّق به شركت در جلسه شورا نشد». [4]

[1] «صغا» در اصل از ماده «صغو» (بر وزن فعل» به معنى تمايل به چيزى است.

[2] «ضغن» (بر وزن ضمن) به معنى كينه و عداوت است و در اصل به معنى پوشانيدن توأم با انحراف مى‌باشد.

[3] «هن» تفسير آن در متن مى‌آيد.

[4] در شرح نهج البلاغه خويى عدم حضور «طلحه» در شورا بلكه در مدينه، از «طبرى» نقل شده است (شرح خويى، جلد 3، صفحه 73).