مى‌كند كه اهل آتش سوزان جهنّم باشند» (إِنَّما يَدْعُوا حِزْبَهُ لِيَكُونُوا مِنْ أَصْحابِ السَّعِيرِ).

شيطان حزب خود را به آلودگى و گناه، به پليديهاى شهوات، به شرك و طغيان و ستم و سر انجام به آتش جهنم دعوت مى‌كند.

(آيه 7)- در اين آيه سر انجام كار «حزب اللّه» و عاقبت دردناك «حزب شيطان» را اين چنين بيان مى‌كند: «كسانى كه كافر شدند عذاب دردناك از آن آنهاست، و كسانى كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند مغفرت و پاداش بزرگ دارند» (الَّذِينَ كَفَرُوا لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ).

طبق اين آيه كفر به تنهايى موجب عذاب است ولى ايمان بدون عمل مايه نجات نخواهد بود.

(آيه 8)- از آنجا كه در آيات گذشته مردم به دو گروه تقسيم شدند در اين آيه يكى از ويژگيهاى مهم اين دو گروه را كه در واقع سر چشمه ساير برنامه‌هاى آنهاست بيان كرده، مى‌گويد: «آيا كسى كه زشتى عملش در نظر او زينت داده شده، و آن را زيبا مى‌بيند» همانند كسى است كه واقعيات را آن گونه كه هست زشت و زيبا درك مى‌كند؟ (أَ فَمَنْ زُيِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَناً).

در حقيقت اين مسأله كليد همه بدبختيهاى اقوام گمراه و لجوج است كه اعمال زشتشان به خاطر هماهنگ بودن با شهوات و قلبهاى سياهشان در نظرشان زيباست.

اما چه كسى اعمال سوء بدكاران را در نظرشان جلوه مى‌دهد؟

بدون شك عامل اصلى، هواى نفس و شيطان است، اما چون خدا اين اثر را در اعمال آنها آفريده مى‌توان آن را به خدا نيز نسبت داد، زيرا انسانها هنگامى كه گناهى را مرتكب مى‌شوند در آغاز از عمل خود ناراحت مى‌شوند، اما هر قدر آن را تكرار مى‌كنند از ناراحتى آنها كاسته مى‌شود. تدريجا به مرحله بى‌تفاوتى مى‌رسند، و اگر باز هم تكرار كنند زشتيها در نظرشان زيبا مى‌شود.