سپس قرآن به بيان علت تفاوت اين دو گروه پرداخته، مى‌افزايد: «خداوند هر كس را بخواهد گمراه مى‌كند و هر كس را بخواهد هدايت مى‌نمايد» (فَإِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ).

روشن است اين مشيت الهى توأم با حكمت اوست و به هر كس آنچه لايق است مى‌دهد.

لذا در پايان آيه مى‌فرمايد: «مبادا بر اثر شدت تأسف و حسرت بر وضع آنها جان خود را از دست دهى» (فَلا تَذْهَبْ نَفْسُكَ عَلَيْهِمْ حَسَراتٍ).

اما چرا حسرت نخورى؟ «براى اين كه خداوند از اعمال آنها آگاه است» و آنچه را شايسته آنند به آنها مى‌دهد (إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِما يَصْنَعُونَ).

(آيه 9)- در اين آيه با توجه به بحثهايى كه قبلا پيرامون هدايت و ضلالت و ايمان و كفر گذشت به بيان كوتاه و روشنى پيرامون مبدأ و معاد مى‌پردازد و اثبات «مبدأ» را با اثبات «معاد» در يك دليل جالب قرين كرده، مى‌فرمايد: «خداوند همان كسى است كه بادها را فرستاد تا ابرهايى را به حركت در آورند» (وَ اللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّياحَ فَتُثِيرُ سَحاباً).

«پس ما اين ابرها را به سوى سرزمين مرده و خشكى مى‌رانيم» (فَسُقْناهُ إِلى‌ بَلَدٍ مَيِّتٍ).

«سپس به وسيله آن زمين را بعد از مردنش زنده مى‌كنيم» (فَأَحْيَيْنا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها).

«آرى! زنده شدن مردگان بعد از مرگ نيز همين گونه است»! (كَذلِكَ النُّشُورُ).

نظام حساب شده‌اى كه بر حركت بادها، و سپس حركت ابرها، و بعد از آن نزول قطره‌هاى حيات بخش باران، و به دنبال آن زنده شدن زمينهاى مرده حاكم است، خود بهترين دليل و گواه بر اين حقيقت است كه دست قدرت حكيمى در پشت اين دستگاه قرار دارد و آن را تدبير مى‌كند.

(آيه 10)- به دنبال اين بحث توحيدى، به اشتباه بزرگ مشركان كه عزت خويش را از بتها مى‌خواستند، اشاره كرده، مى‌فرمايد: «كسانى كه عزت مى‌خواهند