(آيه 4)- در بخش دوم از آيات اين سوره به دنبال سخنى كه پيرامون توحيد خالقيت و رازقيت بود، روى سخن را نخست به پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و بعد به عموم مردم كرده برنامه‌هاى عملى آنها را به دنبال برنامه‌هاى عقيدتى گذشته تشريح مى‌كند.

نخست به پيغمبر درس استقامت در مسير راهش مى‌دهد كه مهمترين درس براى او همين است، مى‌فرمايد: «اگر تو را تكذيب كنند (غم مخور، اين چيز تازه‌اى نيست) پيامبران قبل از تو نيز مورد تكذيب قرار گرفتند» (وَ إِنْ يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِكَ). آنها نيز در اين راه مقاومت كردند.

مهم اين است كه «همه كارها به سوى خدا باز مى‌گردد» و او ناظر بر همه چيز و حساب كننده همه كارهاست‌ (وَ إِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ).

او هرگز زحمات تو را در اين راه ناديده نمى‌گيرد، همان گونه كه تكذيبهاى اين مخالفان لجوج را بى‌كيفر نمى‌گذارد.

(آيه 5)- سپس به بيان مهمترين برنامه انسانها پرداخته، مى‌گويد: «اى مردم! وعده خداوند حق است» (يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ).

قيامت و حساب كتاب و ميزان و مجازات و كيفر و جنت و نار وعده‌هايى است تخلف ناپذير از سوى خداوند قادر حكيم.

با توجه به اين وعده حق «مبادا زندگى دنيا شما را بفريبد، و مبادا شيطان مغرور كننده شما را فريب دهد» و به عفو و كرم خدا مغرور سازد (فَلا تَغُرَّنَّكُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا وَ لا يَغُرَّنَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ).

آرى! عوامل سرگرم كننده، و زرق و برقهاى دل فريب اين جهان مى‌خواهد تمام قلب شما را پركند، و از آن وعده بزرگ الهى غافل سازد؛ مراقب آنها باشيد.

(آيه 6)- اين آيه هشدارى است به همه مؤمنان در ارتباط با مسأله وسوسه‌هاى شيطان كه در آيه قبل مطرح شده بود، مى‌گويد: «شيطان بطور مسلم دشمن شماست، شما نيز او را دشمن خود بدانيد» (إِنَّ الشَّيْطانَ لَكُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا). عداوت او از نخستين روز آفرينش آدم شروع شد.

در دنباله آيه براى تأكيد بيشتر مى‌افزايد: «او فقط حزبش را براى اين دعوت‌