و گاه مى‌افزاييد: پدران و نياكان ما را بياوريد تا گواهى دهند بعد از مرگ قيامت و رستاخيزى در كار است تا قبول كنيم! و در مورد پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله گاه مى‌گوئيد: ديوانه است، گاه شاعرش مى‌خوانيد، گاه ساحرش مى‌ناميد.

همچنين در مورد قرآن گاه آن را «اساطير الاولين» (افسانه‌ها و خرافات پيشينيان) مى‌ناميد گاهى شعرش مى‌خوانيد، و گاه سحر، و گاه دروغ! اين تعبير در حقيقت استدلالى است بر بطلان ادعاهاى مخالفان در مورد توحيد و معاد و پيامبر و قرآن- هر چند تكيه اصلى اين آيات به قرينه آياتى كه بعدا مى‌آيد روى مسأله معاد است.

(آيه 9)- در اين آيه علت اين انحراف از حق را بيان كرده، مى‌فرمايد:

« (تنها) كسى از ايمان به آن منحرف مى‌شود كه از قبول حق، سرباز مى‌زند» و گر نه دلائل زندگى بعد از مرگ آشكار است‌ (يُؤْفَكُ عَنْهُ مَنْ أُفِكَ).

با توجه به اين كه در آيات قبل سخن از رستاخيز در ميان بود معلوم است كه منظور اصلى انحراف از اين عقيده است، و نيز از آنجا كه در آيه گذشته سخن از گفتگوهاى ضد و نقيض كافران در ميان بود معلوم مى‌شود منظور در اينجا كسانى است كه از منطق و دليل روشن منحرف مى‌شوند.

بنابر اين مجموع آيه چنين معنى مى‌دهد: كسانى از ايمان به معاد منحرف مى‌شوند كه از مسير دليل عقل و منطق حق طلبى منحرف گشته‌اند.

(آيه 10)- در اين آيه دروغگويان و دروغ پردازان را شديدا مورد مذمت و تهديد قرار داده، مى‌گويد: «كشته باد دروغگويان» و مرگ بر آنها! (قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ).

منظور از «خرّاصون» كسانى هستند كه غرق جهل و نادانى خويشند، و براى فرار از زير بار حق هر روز بهانه و سخن بى‌اساسى را عنوان مى‌كنند.

اصولا قضاوتهائى كه مدرك روشنى ندارند و بر پايه حدس و تخمين و گمانهاى بى‌اساس است كارى است گمراه‌كننده و مستحق نفرين و عذاب.