(آيه 11)- سپس به معرفى اين دروغگويان پرداخته، مى‌افزايد: «همانها كه در جهل و غفلت فرو رفته‌اند» (الَّذِينَ هُمْ فِي غَمْرَةٍ ساهُونَ).

(آيه 12)- «و (از اين رو) پيوسته سؤال مى‌كنند: روز جزا چه موقع است» و قيامت كى خواهد آمد؟ (يَسْئَلُونَ أَيَّانَ يَوْمُ الدِّينِ).

اين سخن به آن مى‌ماند كه بيمارى از طبيب مرتبا سؤال كند پايان عمر من چه روزى خواهد بود؟

هر كس اين سؤال را بى‌اساس مى‌داند، و مى‌گويد مهم اين است كه بدانى مرگ حق است تا خود را درمان كنى مبادا گرفتار «مرگ زودرس» شوى.

(آيه 13)- ولى با اين حال قرآن به آنها پاسخ كوبنده‌اى داده، مى‌گويد:

(آرى) همان روزى است كه آنها را بر آتش مى‌سوزانند»! (يَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ يُفْتَنُونَ).

(آيه 14)- و به آنها گفته مى‌شود: «بچشيد عذاب خود را، اين همان چيزى است كه براى آن شتاب داشتيد» (ذُوقُوا فِتْنَتَكُمْ هذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ).

(آيه 15)- پاداش سحر خيزان نيكو كار! در تعقيب آيات گذشته كه سخن از دروغگويان جاهل و منكران قيامت و رستاخيز و عذاب آنها در ميان بود، در اينجا از مؤمنان پرهيزكار و اوصاف و پاداش آنها سخن مى‌گويد، تا در مقايسه با يكديگر- آن چنان كه روش قرآن است- حقائق روشنتر شود.

مى‌فرمايد: «به يقين پرهيز كاران در باغهاى بهشت و در ميان چشمه‌ها قرار دارند» (إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ).

درست است كه باغ طبيعتا داراى نهرهاى آب است، اما لطفش در اين است كه چشمه‌ها از درون خود باغ بجوشد، و درختان را دائما مشروب كند، اين امتيازى است كه باغهاى بهشت دارد، نه يك نوع چشمه كه انواع مختلفى از چشمه‌ها در آن موجود است.

(آيه 16)- سپس به نعمتهاى ديگر بهشتى اشاره كرده و به صورت سر بسته‌