و رستاخيز نگه مى‌دارد پاسخش اين است كه همه اينها در لوح محفوظ ثبت است، اصولا چيزى در اين عالم گم نمى‌شود، حتى اعمال شما باقى مى‌ماند، هر چند تغيير شكل مى‌دهد.

(آيه 5)- سپس به پاسخ ديگرى مى‌پردازد كه بيشتر جنبه روانى دارد، مى‌گويد: «بلكه آنها حق را هنگامى كه به سراغشان آمد تكذيب كردند» (بَلْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ).

يعنى؛ آنها آگاهانه منكر حق شده‌اند، و گر نه گرد و غبارى بر چهره حق نيست، و چنانكه در آيات بعد مى‌آيد آنها صحنه معاد را با چشم خود مكرر در اين دنيا مى‌بينند و جاى شك و ترديد ندارد.

لذا در پايان آيه مى‌افزايد: «از اين رو پيوسته در كار پراكنده خود متحيرند» (فَهُمْ فِي أَمْرٍ مَرِيجٍ).

گاه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله را مجنون مى‌خوانند، گاه كاهن، و گاه شاعر.

گاه مى‌گويند: «بشرى به او تعليم مى‌دهد»! و ....

اين پراكنده گوئيها نشان مى‌دهد كه حق را دريافته‌اند، و به دنبال بهانه جوئى هستند و لذا هرگز روى يك حرف نمى‌ايستند.

(آيه 6)- لحظه‌اى به آسمان بنگريد! قرآن همچنان بحث «دلائل معاد» را دنبال مى‌كند، گاه از طريق قدرت بى‌انتهاى حق و گاه از وجود صحنه‌هاى معاد در همين دنيا كمك مى‌گيرد.

نخست توجه منكران را به آفرينش آسمانها جلب كرده، مى‌گويد: «آيا به آسمان بالاى سرشان نگاه نكردند كه چگونه ما آن را بنا كرده‌ايم (بى‌آنكه ستون و پايه‌اى داشته باشد) و چگونه آن را (به وسيله ستارگان) زينت بخشيده‌ايم، و هيچ شكاف و شكستى در آن نيست»! (أَ فَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّماءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْناها وَ زَيَّنَّاها وَ ما لَها مِنْ فُرُوجٍ).

منظور از نگاه كردن در اينجا نگاهى توأم با انديشه و تفكر است كه انسان را به قدرت عظيم خالق اين آسمان پهناور و شگفتيهايش آشنا سازد.