(آيه 7)- سپس به عظمت آفرينش زمين پرداخته، مى‌افزايد: «و زمين را گسترش داديم و در آن كوههائى عظيم و استوار افكنديم، و از هر نوع گياه بهجت انگيز در آن رويانديم» (وَ الْأَرْضَ مَدَدْناها وَ أَلْقَيْنا فِيها رَواسِيَ وَ أَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ).

آرى! آفرينش زمين از يك سو، گسترش آن (بيرون آمدن از زير آب) از سوى ديگر، پيدايش كوهها كه ريشه‌هاى آن به هم پيوسته و همچون زرهى زمين را در برابر فشارهاى درونى و برونى و جزر و مدهاى حاصل از جاذبه ماه و خورشيد حفظ مى‌كند، از سوى سوم، و پيدايش انواع گياهان با آن همه عجائب و زيبائيها از سوى چهارم همگى دليل بر قدرت بى‌پايان اوست.

(آيه 8)- در اين آيه نتيجه گيرى كرده، مى‌گويد: همه اينها را آفريديم «تا وسيله بينائى و ياد آورى براى هر بنده توبه كارى باشد»! (تَبْصِرَةً وَ ذِكْرى‌ لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ).

آرى! كسى كه قدرت بر آفرينش آسمانها با آن همه عظمت و زيبائى، و زمين با اين همه نعمت و جمال و نظم و حساب دارد، چگونه نمى‌تواند مردگان را بار ديگر لباس حيات بپوشاند، و قيامتى بر پا كند؟

(آيه 9)- در اين آيه پايه استدلال ديگرى را مى‌نهد و مى‌گويد: «و از آسمان آبى پر بركت نازل كرديم و به وسيله آن باغها و دانه‌هايى را كه درو مى‌كنند رويانديم» (وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكاً فَأَنْبَتْنا بِهِ جَنَّاتٍ وَ حَبَّ الْحَصِيدِ).

(آيه 10)- سپس مى‌افزايد: «و (همچنين) نخلهاى بلند قامت كه ميوه‌هاى متراكم دارند» (وَ النَّخْلَ باسِقاتٍ لَها طَلْعٌ نَضِيدٌ).

(آيه 11)- در پايان اين بخش مى‌گويد: «همه اينها براى روزى بخشيدن به بندگان است، و به وسيله باران زمين مرده را زنده كرديم (آرى) زنده شدن مردگان (و خروج آنها از قبرها) نيز همين گونه است»! (رِزْقاً لِلْعِبادِ وَ أَحْيَيْنا بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً كَذلِكَ الْخُرُوجُ).

و به اين ترتيب ضمن ياد آورى نعمتهاى عظيمش به بندگان، و تحريك حس‌