شما را (به نحو كامل و شايسته) مى‌دهد، و (در برابر آن) اموال شما را نمى‌طلبد» (وَ إِنْ تُؤْمِنُوا وَ تَتَّقُوا يُؤْتِكُمْ أُجُورَكُمْ وَ لا يَسْئَلْكُمْ أَمْوالَكُمْ).

و اگر مقدار ناچيزى از اموالتان به عنوان زكات و حقوق شرعى ديگر گرفته مى‌شود آن هم براى خود شما مصرف مى‌گردد، براى نگهدارى يتيمان و مستمندان و در راه ماندگان شما، و براى دفاع از امنيت و استقلال كشورتان و برقرارى نظم و آرامش و تأمين نيازمنديها و عمران و آبادى شهر و ديار شماست.

بنابر اين همين مقدار نيز براى خود شماست كه خدا و پيامبرش از همگان بى‌نيازند، و به اين ترتيب تناقضى بين مفهوم آيه و آيات انفاق و زكات و مانند آن وجود ندارد.

(آيه 37)- در اين آيه براى نشان دادن ميزان دلبستگى غالب مردم به اموال و ثروتهاى شخصى مى‌افزايد: «هر گاه اموال شما را مطالبه كند، و حتى اصرار ورزد بخل مى‌كنيد، بلكه (از آن بالاتر) كينه‌ها و خشم شما را آشكار مى‌سازد»! (إِنْ يَسْئَلْكُمُوها فَيُحْفِكُمْ تَبْخَلُوا وَ يُخْرِجْ أَضْغانَكُمْ).

و به اين ترتيب با اين تازيانه ملامت روح خفته انسانها را بيدار مى‌سازد، تا زنجير اسارت و بردگى اموال را از گردن خويش بردارند و آن چنان شوند كه در راه دوست از همه چيز بگذرند، و همه را بر پاى او نثار كنند، در عوض ايمان و تقوا و رضا و خشنودى او را بطلبند.

(آيه 38)- اگر سر پيچى كنيد اين رسالت را به گروه ديگرى مى‌دهد! آخرين آيه سوره محمّد صلّى اللّه عليه و اله تأكيد ديگرى است بر آنچه در آيات گذشته پيرامون مسائل مادى و دلبستگيهاى مردم به آن و انفاق در راه خدا آمده است.

مى‌فرمايد: «آرى! شما همان گروهى هستيد كه براى انفاق در راه خدا دعوت مى‌شويد، بعضى از شما (اين فرمان الهى را اطاعت مى‌كنند در حالى كه بعضى) بخل مى‌ورزند» (ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَمِنْكُمْ مَنْ يَبْخَلُ).

در اينجا اين سؤال مطرح مى‌شود كه در آيات قبل گفته شد خداوند اموال شما را مطالبه نمى‌كند چگونه در اين آيه دستور به انفاق در راه خدا