خدا، و حتى با خدا برخيزد كه نه در تمام عالم هستى جز او پناهگاهى وجود دارد و نه انسان مى‌تواند از محيط كشورش بگريزد و به جاى ديگرى فرار كند.

(آيه 33)- در آخرين آيات گذشته كه از زبان مبلغان جن نقل شد اشاره به مسأله «معاد» آمده بود.

از سوى ديگر سوره «احقاف» در بخشهاى نخست از مسأله توحيد و عظمت قرآن مجيد و اثبات نبوت پيامبر اسلام سخن مى‌گويد.

و در آخرين بخش از اين سوره مسأله «معاد» را پيش مى‌كشد، و به اين ترتيب اصول سه گانه اعتقادى را تكميل مى‌كند.

نخست مى‌فرمايد: «آيا آنها نمى‌دانند خداوندى كه آسمانها و زمين را آفريده، و از آفرينش آنها هرگز خسته و ناتوان نشده، قادر است كه مردگان را زنده كند آرى او بر هر چيز تواناست»؟! (أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ لَمْ يَعْيَ بِخَلْقِهِنَّ بِقادِرٍ عَلى‌ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتى‌ بَلى‌ إِنَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ).

اين دليلى است دندان شكن بر مسأله «امكان معاد».

(آيه 34)- در اين آيه صحنه‌اى از مجازات دردناك مجرمان و منكران معاد را مجسم كرده، مى‌فرمايد: «روزى را به خاطر بياوريد كه كافران را بر آتش عرضه مى‌كنند» (وَ يَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ).

آرى! گاه دوزخ را بر كافران عرضه مى‌كنند، و گاه كافران را بر دوزخ! هنگامى كه كافران را بر آتش عرضه مى‌كنند و شعله‌هاى سوزان و كوه پيكر و وحشتناك آن را مى‌بينند به آنها گفتند مى‌شود: «آيا اين حق نيست» (أَ لَيْسَ هذا بِالْحَقِّ).

آيا امروز هم مى‌توانيد رستاخيز و دادگاه عدل خدا و پاداش و كيفر او را انكار كنيد، و بگوئيد اين از افسانه‌هاى خرافى پيشينيان است؟! آنها كه چاره‌اى جز اعتراف ندارند «مى‌گويند: آرى سوگند به پروردگارمان» (قالُوا بَلى‌ وَ رَبِّنا). كه اين حق است و جاى شك و ترديد در آن نيست، ما گمراه بوديم كه آن را نا حق مى‌پنداشتيم.