سوى قوم خود رفتند و آنها را انذار كردند» و از حقيقتى كه نصيبشان شده بود آگاه ساختند (فَلَمَّا قُضِيَ وَلَّوْا إِلى‌ قَوْمِهِمْ مُنْذِرِينَ).

(آيه 30)- اين آيه بيانگر چگونگى دعوت اين گروه از قوم خود به هنگام بازگشت به سوى آنهاست، دعوتى منسجم، حساب شده، كوتاه و پر معنا، «گفتند:

اى قوم! ما كتابى را استماع كرديم كه بعد از موسى از آسمان نازل شده است» (قالُوا يا قَوْمَنا إِنَّا سَمِعْنا كِتاباً أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسى‌).

اين كتاب اوصافى دارد، نخست اين كه: «كتابهاى آسمانى قبل از خود را تصديق مى‌كند» و محتواى آن هماهنگ با محتواى آنهاست، و نشانه‌هايى كه در كتب پيشين آمده است در آن به خوبى ديده مى‌شود (مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ).

وصف ديگر اين كه همگان را «به سوى حق هدايت مى‌نمايد» (يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ). به گونه‌اى كه هر كس عقل و فطرت خويش را به كار گيرد نشانه‌هاى حقانيت را به روشنى در آن مى‌يابد.

و آخرين وصف اين كه: «به سوى راه مستقيم» دعوت مى‌كند (وَ إِلى‌ طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ).

(آيه 31)- سپس افزودند: «اى قوم ما! دعوت كننده الهى را اجابت كنيد، و به او ايمان آوريد» (يا قَوْمَنا أَجِيبُوا داعِيَ اللَّهِ وَ آمِنُوا بِهِ).

كه دو پاداش بزرگ به شما ارزانى مى‌دارد: «گناهانتان را مى‌بخشد، و شما را از عذاب اليم پناه مى‌دهد» (يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَ يُجِرْكُمْ مِنْ عَذابٍ أَلِيمٍ).

(آيه 32)- در اين آيه آخرين سخن مبلغان جنّ را چنين بازگو مى‌كند: آنها به قوم خود گفتند: «و هر كس دعوت داعى الهى را پاسخ نگويد نمى‌تواند از چنگال عذاب الهى در زمين فرار كند» (وَ مَنْ لا يُجِبْ داعِيَ اللَّهِ فَلَيْسَ بِمُعْجِزٍ فِي الْأَرْضِ).

«و ياور و سرپرستى غير از خدا براى او نخواهد بود» (وَ لَيْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءُ).

و لذا «اين گروه در گمراهى آشكارند» (أُولئِكَ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ).

چه گمراهى از اين بدتر و آشكارتر كه انسان به ستيزه جوئى با حق و پيامبر