يقين داريد» (رَبِّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما إِنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ).

از آنجا كه بسيارى از مشركان به خدايان و ارباب متعددى قائل بودند، و براى هر نوع از انواع موجودات ربى مى‌پنداشتند. در اين آيه با جمله‌ «رَبِّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما» خط بطلان بر همه مى‌كشد و اثبات مى‌كند كه پروردگار همه موجودات عالم يكى است.

(آيه 8)- در چهارمين و پنجمين و ششمين توصيف مى‌فرمايد: «هيچ معبودى جز او نيست زنده مى‌كند و مى‌ميراند» (لا إِلهَ إِلَّا هُوَ يُحْيِي وَ يُمِيتُ).

و در هفتمين و آخرين توصيف مى‌افزايد: «او پروردگار شما و پروردگار پدران نخستين شماست» (رَبُّكُمْ وَ رَبُّ آبائِكُمُ الْأَوَّلِينَ).

حيات و مرگ شما به دست اوست، و پروردگار شما و پدرانتان و همه جهانيان اوست. بنابر اين معبودى جز او نمى‌تواند وجود داشته باشد، آيا كسى كه نه مقام ربوبيت دارد، و نه مالك حيات و مرگ است، مى‌تواند معبود واقع شود؟

(آيه 9)- آن روز كه دودى كشنده همه آسمان را فرا مى‌گيرد:

از آنجا كه در آيات گذشته سخن از اين در ميان بود كه اگر آنها طالب يقين باشند اسباب تحصيل يقين فراوان و فراهم است، در اين آيه مى‌افزايد: آنها جوياى يقين و طالب حق نيستند، «بلكه آنها در شكّند و با حقايق بازى مى‌كنند»! (بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ يَلْعَبُونَ).

اگر آنها در حقانيت اين كتاب آسمانى و نبوت تو ترديد دارند به خاطر اين نيست كه مسأله پيچيده‌اى است، بلكه از اين جهت است كه آن را جدّى نمى‌گيرند، و به شوخى با آن برخورد مى‌كنند.

(آيه 10)- در اين آيه به تهديد اين منكران لجوج و سرسخت پرداخته، و در حالى كه روى سخن را به پيامبر كرده، مى‌گويد: «پس منتظر روزى باش كه آسمان دود آشكارى پديد آورد»! (فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّماءُ بِدُخانٍ مُبِينٍ).

(آيه 11)- دودى كه «تمام مردم را فرا مى‌گيرد»! (يَغْشَى النَّاسَ).

و سپس به آنها گفته مى‌شود: «اين عذاب دردناك الهى است»! (هذا عَذابٌ أَلِيمٌ).