(فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصاً لَهُ الدِّينَ).

«دين» مجموعه حيات معنوى و مادى انسان را در بر مى‌گيرد، و بندگان خالص خدا بايد تمام شؤن زندگى خود را براى او خالص گردانند.

(آيه 3)- در اين آيه بار ديگر روى مسأله «اخلاص» تأكيد كرده، مى‌گويد:

«آگاه باشيد كه دين خالص از آن خداست»! (أَلا لِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ).

اين عبارت تاب دو معنى دارد:

نخست اين كه: آنچه را خدا مى‌پذيرد تنها دين خالص و تسليم بى‌قيد و شرط در برابر فرمان اوست.

ديگر اين كه: دين و آئين خالص را تنها از خدا بايد گرفت، چرا كه هر چه ساخته و پرداخته افكار انسانهاست نارساست، و آميخته با خطا و اشتباه است.

اين آيه در حقيقت بيان دليل براى آيه قبل است، در آنجا مى‌گويد: خدا را روى اخلاص عبادت كن، و در اينجا مى‌افزايد: بدانيد خدا تنها عمل خالص را مى‌پذيرد.

سپس به ابطال منطق سست و واهى مشركان كه راه اخلاص را رها كرده و در بيراهه شرك سرگردان شده‌اند پرداخته، چنين مى‌گويد: «و آنها كه غير خدا را اولياى خود قرار دادند و دليلشان اين بود كه: اينها را نمى‌پرستيم مگر به خاطر اين كه ما را به خداوند نزديك كنند، خداوند روز قيامت ميان آنان در آنچه اختلاف داشتند داورى مى‌كند» و آنجاست كه فساد و تباهى اعمال و افكارشان بر همگان آشكار مى‌شود (وَ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ ما نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ زُلْفى‌ إِنَّ اللَّهَ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ فِي ما هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ).

اين آيه در حقيقت تهديدى است قاطع براى مشركان كه در روز قيامت كه روز بر طرف شدن اختلافات و آشكار شدن حقائق است در ميان آنها داورى مى‌كند، و آنان را به كيفر اعمالشان مى‌رساند، علاوه بر اين كه در صحنه محشر در برابر همگان رسوا مى‌شوند.

قرآن مجيد مخصوصا روى اين نكته تأكيد مى‌كند كه انسان بدون هيچ‌