واسطه‌اى مى‌تواند با خداى خود تماس گيرد.

نه او از ما دور است، و نه ما از او دوريم، تا نيازى به واسطه باشد، او از هر كس ديگر به ما نزديكتر است، در همه جا حضور دارد، و در درون قلب ما جاى اوست.

بنابر اين پرستش واسطه‌ها- خواه فرشتگان و جن و مانند آنها باشند، و خواه پرستش بتهاى سنگى و چوبى- يك عمل بى‌اساس و دروغين است، به علاوه كفران نعمتهاى پروردگار محسوب مى‌شود، چرا كه بخشنده نعمت سزاوار پرستش است نه اين موجودات بى‌جان يا سراپا نياز.

لذا در پايان آيه مى‌گويد: «خداوند آن كس را كه دروغگو و كفران كننده است هرگز هدايت نمى‌كند» (إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي مَنْ هُوَ كاذِبٌ كَفَّارٌ).

چرا كه خود مقدمات بسته شدن درهاى هدايت را فراهم ساخته است.

(آيه 4)- او حاكم بر همه چيز است، چه نيازى به فرزند دارد؟

مشركان علاوه بر اين كه بتها را واسطه و شفيعان نزد خدا مى‌دانستند عقيده ديگرى در باره بعضى از معبودان خود مانند فرشتگان داشتند كه آنها را دختران خدا مى‌پنداشتند.

آيه شريفه به پاسخ اين پندار زشت پرداخته، مى‌گويد: «اگر (به فرض محال) خدا مى‌خواست فرزندى انتخاب كند از ميان مخلوقاتش آنچه را مى‌خواست بر مى‌گزيد» (لَوْ أَرادَ اللَّهُ أَنْ يَتَّخِذَ وَلَداً لَاصْطَفى‌ مِمَّا يَخْلُقُ ما يَشاءُ).

«منزه است (از اين كه فرزندى داشته باشد) او خداوند يكتاى پيروز است» (سُبْحانَهُ هُوَ اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهَّارُ).

آيه در صدد بيان اين مطلب است كه فرزند لابد براى «كمك» يا «انس روحى» است، به فرض محال كه خداوند نياز به چنين چيزى داشت فرزند لزومى نداشت، بلكه از ميان مخلوقات شريف خود كسانى را بر مى‌گزيد كه اين هدف را تأمين كنند چرا فرزند انتخاب كند؟

ولى از آنجا كه او واحد و يگانه و قاهر و غالب بر همه چيز و ازلى و ابدى‌