خواهد آمد؟

(آيه 177))- «اما هنگامى كه عذاب ما در آستانه خانه‌هايشان فرود آيد انذار شدگان صبحگاه بدى خواهند داشت» (فَإِذا نَزَلَ بِساحَتِهِمْ فَساءَ صَباحُ الْمُنْذَرِينَ).

اين تعبير نزول عذاب را در متن زندگى آنها و مبدل شدن كانون آرامش آنها را به كانونى از وحشت و اضطراب نشان مى‌دهد.

(آيه 178))- به آنها اعتنا مكن! گفتيم آيات آخر اين سوره در حقيقت وسيله‌اى است براى دلدارى پيامبر و مؤمنان راستين و تهديدى است براى كفار لجوج.

اين آيه بار ديگر با لحنى تهديد آميز مى‌فرمايد: «از آنها روى بگردان (و آنان را به حال خود واگذار) تا زمان معيّنى» (وَ تَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ).

(آيه 179))- «و وضع كارشان را ببين، آنها نيز به زودى (نتيجه اعمال خود را) مى‌بينند»! (وَ أَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ).

اين تكرار به خاطر تأكيد است كه آنها بدانند اين يك مسأله قطعى است كه به زودى مجازات و شكست و ناكامى خود را خواهند ديد، و به نتائج مرارت بار اعمالشان گرفتار مى‌شوند و پيروزى مؤمنان نيز قطعى و مسلم است.

(آيه 180))- سپس سوره با سه جمله پر معنى در باره «خداوند» و «پيامبران» و «جهانيان» پايان مى‌يابد.

مى‌فرمايد: «منزه است پروردگار تو، پروردگار عزّت (و قدرت) از آنچه آنان [مشركان و جاهلان‌] توصيف مى‌كنند» (سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ).

گاه فرشتگان را دختران او مى‌نامند، گاه در ميان او و جن نسبتى قائل مى‌شوند، و گاه موجودات بى‌ارزشى همچون قطعات سنگ و چوب را همرديف او قرار مى‌دهند.

(آيه 181))- و در جمله دوم همه پيامبران را مورد لطف بى‌پايان خويش قرار داده، مى‌گويد: «و سلام بر رسولان» (وَ سَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ).

سلامى كه نشانه سلامت و عافيت از هرگونه عذاب و كيفر روز قيامت،