سلامى كه امان در برابر شكستها و دليل بر پيروزى بر دشمنان است.

(آيه 182))- و سر انجام سخن را با حمد الهى پايان داده، مى‌گويد: «و حمد و ستايش مخصوص خداوندى است كه پروردگار جهانيان است» (وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ).

سه آيه اخير مى‌تواند اشاره و مرورى اجمالى بر تمام مسائل اين سوره باشد، چرا كه بخش مهمى از اين سوره پيرامون توحيد و مبارزه با انواع شرك بود، و آيه اول با تسبيح و تنزيه خداوند از توصيفهاى مشركان، همه را بازگو مى‌كند.

بخش ديگرى از اين سوره بيان گوشه‌هائى از حالات هفت پيامبر بزرگ بود، آيه دوّم اشاره‌اى به آنهاست.

و بالاخره بخش ديگرى از نعمتهاى الهى، مخصوصا انواع نعمتهاى بهشتى، و پيروزى جنود الهى بر لشكر كفر سخن مى‌گفت، و حمد و ستايش خدا در پايان كار اشاره‌اى به همه اينهاست.

در روايات متعددى مى‌خوانيم: «كسى كه مى‌خواهد در روز قيامت اجر و پاداش او با پيمانه بزرگ و كامل داده شود بايد آخرين سخنش در هر مجلسى كه مى‌نشيند اين بوده باشد: سبحان ربّك ربّ العزّة عمّا يصفون و سلام على المرسلين و الحمد للّه ربّ العالمين».

«پايان سوره صافّات»