اشاره به اين كه نه تنها شياطين از نزديك شدن به عرصه آسمان منع و طرد مى‌شوند بلكه سر انجام گرفتار عذاب دائم نيز مى‌گردند.

(آيه 10)- در اين آيه به گروهى از شياطين سركش و جسور اشاره مى‌كند كه قصد صعود به عرصه بلند آسمان مى‌كنند، مى‌فرمايد: «مگر آنها كه در لحظه‌اى كوتاه براى استراق سمع به آسمان نزديك شوند كه شهاب ثاقب آنها را تعقيب مى‌كند» و مى‌سوزاند (إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ).

«شهاب» در اصل به معنى شعله‌اى است كه از آتش افروخته زبانه مى‌كشد، و به شعله‌هاى آتشينى كه در آسمان به صورت خط ممتد ديده مى‌شود نيز مى‌گويند.

مى‌دانيم اينها ستاره نيستند، بلكه شبيه ستارگانند، قطعات سنگهاى كوچكى هستند كه در فضا پراكنده‌اند، و هنگامى كه در حوزه جاذبه زمين قرار گيرند به سوى زمين جذب مى‌شوند، و بر اثر سرعت و شدت برخورد آنها با هواى اطراف زمين مشتعل و برافروخته مى‌شوند.

«ثاقب» به معنى نافذ و سوراخ كننده است، و در اينجا اشاره به اين است كه به هر موجودى اصابت كند آن را سوراخ كرده و آتش مى‌زند.

(آيه 11)- آنها كه هرگز حق را پذيرا نمى‌شوند! قرآن همچنان مسأله رستاخيز و مخالفت منكران لجوج را تعقيب مى‌كند و به دنبال بحث گذشته از قدرت خداوند و خالق آسمان و زمين بر همه چيز مى‌فرمايد: «از آنها بپرس آيا آفرينش (و معاد) آنان سخت‌تر است يا آفرينش فرشتگان» و آسمانها و زمين‌ (فَاسْتَفْتِهِمْ أَ هُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمْ مَنْ خَلَقْنا).

آرى «ما آنها را از گل چسبنده‌اى آفريديم»! (إِنَّا خَلَقْناهُمْ مِنْ طِينٍ لازِبٍ).

گويا مشركان كه منكر معاد بودند بعد از شنيدن آيات گذشته در مورد آفرينش آسمان و زمين و فرشتگان اظهار داشتند، آفرينش ما از آن مهمتر است.

قرآن در پاسخ آنها مى‌گويد: آفرينش انسانها در مقابل آفرينش زمين و آسمان پهناور و فرشتگانى كه در اين عوالم هستند چيز مهمى نيست، چرا كه مبدأ آفرينش‌