در ميان آن دو قرار دارد، و پروردگار مشرقها»! (رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما وَ رَبُّ الْمَشارِقِ).

خورشيد آسمان در هر روز از سال از نقطه‌اى غير از نقطه روز قبل و بعد طلوع مى‌كند، و فاصله اين نقاط با يكديگر آنقدر منظم و دقيق است كه حتى يك هزارم ثانيه كم و زياد نمى‌شود، و هزاران هزار سال است كه نظم «مشارق شمس» بر قرار مى‌باشد. در طلوع و غروب ستارگان ديگر نيز همين نظام حكمفرماست.

(آيه 6)- پاسدارى آسمان از نفوذ شياطين! در آيات گذشته سخن از صفوف مختلف فرشتگان الهى بود و در اينجا از نقطه مقابل آنها، يعنى گروههاى شياطين و سرنوشت آنها، سخن مى‌گويد، و مى‌تواند مقدمه‌اى باشد براى ابطال اعتقاد جمعى از مشركان كه شياطين و جن را معبود خود قرار مى‌دادند.

نخست مى‌گويد: «ما آسمان نزديك [پائين‌] را با ستارگان آراستيم» (إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ).

به راستى منظره ستارگان آسمان آنقدر زيباست كه هرگز چشم از ديدن آن خسته نمى‌شود، بلكه خستگى را از تمام وجود انسان بيرون مى‌كند هر چند اين مسائل در عصر و زمان ما براى شهر نشينانى كه در دود كارخانه‌ها غوطه‌ورند، و طبعا آسمانى تاريك و سياه دارند چندان مفهوم نيست، ولى روستانشينان هنوز مى‌توانند ناظر اين گفته قرآنى يعنى تزيين آسمان با ستارگان درخشان باشند.

(آيه 7)- در اين آيه به محفوظ بودن صحنه آسمان از نفوذ شياطين اشاره كرده، مى‌گويد: «ما آن را از هر شيطان خبيث و عارى از خير و نيكى حفظ كرديم» (وَ حِفْظاً مِنْ كُلِّ شَيْطانٍ مارِدٍ).

(آيه 8)- سپس مى‌افزايد: «آنها نمى‌توانند به (سخنان) فرشتگان عالم بالا گوش فرا دهند (و هرگاه چنين كنند) از هر سو هدف (تيرهاى شهاب) قرار مى‌گيرند»! (لا يَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلى‌ وَ يُقْذَفُونَ مِنْ كُلِّ جانِبٍ).

(آيه 9)- آرى «آنها به شدت به عقب رانده مى‌شوند (و از صحنه آسمان طرد مى‌گردند) و براى آنان مجازاتى دائم است» (دُحُوراً وَ لَهُمْ عَذابٌ واصِبٌ).