و در مجموع از اين چند آيه مى‌توان نتيجه گرفت كه كفران نعمتها و ناسپاسى در برابر مشكلات انسان را به صفات سوء ديگرى مى‌كشاند و از مغفرت و اجر كبير محروم مى‌سازد.

تعبير به‌ «لئن اذَقْنا» (اگر بچشانيم) در هر دو مورد تعبير لطيفى است كه مى‌گويد:

انسانهاى بى‌ايمان يا ضعيف الايمان چنان هستند كه اگر مختصر نعمتى از نعم الهى از آنها سلب شود زبان آنها به ناشكرى و اظهار يأس و نااميدى گشوده مى‌شود و اگر مختصر نعمتى به آنها برسد مغرور مى‌شوند و در غفلت فرو مى‌روند و طغيان مى‌كنند اين در حالى است كه تمام دنيا چيز كوچكى و آنچه به يك انسان مى‌رسد بخش كوچكترى است و اگر آن بخش فى حد ذاته كوچك و ناچيز باشد بى‌اندازه كم ارزش خواهد بود ولى با اين حال، افراد بى‌ايمان را تكان مى‌دهد و اين به خاطر كمبود ظرفيت آنها است در حالى كه ايمان و آشنائى با ذات پاك خدا كه بى‌نهايت قدرت، علم و توانائى دارد چنان ظرفيتى به انسان مى‌بخشد كه حوادث بزرگ اعم از نيك و بد او را دگرگون نمى‌سازد.

در پنجمين آيه اشاره به حال كسانى مى‌كند كه به هنگام روى آوردن مصيبتها دست به دامن لطف پروردگار مى‌زنند و با تمام وجود خويش خدا را مى‌خوانند اما همين كه طوفان بلا فرو نشست همه چيز را فراموش كرده و به ناسپاسى روى مى‌آورند مى‌فرمايد: «هنگامى كه در دريا ناراحتى به شما برسد (و گرفتار طوفان و گرداب و امواج خطرناك شويد) همه كس را جز خدا فراموش مى‌كنيد اما هنگامى كه شما را به خشكى مى‌رساندو نجات مى‌دهد روى برمى گردانيد و انسان (بى‌ايمان) كفران كننده است». (وَ اذَا مَسَّكَمُ الضُّرُ فِى الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ الّا ايّاهُ فَلَمّا نَجَّاكُمْ الَى البَّرِّ اعْرَضْتُم وَ كانَ الاْنْسانُ كُفُوراً).

بارها در زندگى خود نيز شبيه اين موضوع را ديده‌ايم كه افراد ضعيف الايمان هنگامى كه گرفتار امواج بلا مى‌شوند و طوفان، بيمارى، فَقْرْ، گرفتارى و مصائب ديگر