از آن جدا مى‌شود.

بعضى ديگر از اين پشتوانه‌ها گرچه چنين نبوده ولى قدرت نفوذ آن محدود و آميخته با كاستيها و نارسائيها و احياناً خطا و اشتباه هست.

تنها انگيزه نيرومند و مؤثّر و خالى از خطا و اشتباه و هرگونه كاستى براى مسائل اخلاقى، انگيزه الهى است كه از منبع وحى سرچشمه مى‌گيرد.

در اينجا فضائل اخلاقى به عنوان ابزارى براى نيل به سودجويى و منفعت طلبى محسوب نمى‌شود، و وسيله‌اى براى رفاه اجتماعى نيست (هر چند اخلاق بطور قطع هم مايه آرامش و آبادانى و رفاه است و هم تأمين كننده منافع مادّى).

در اينجا اصالت با انگيزه‌هاى معنوى است؛ و به تعبير روشنتر، ذات پاك خداوند كه كمال مطلق و مطلق كمال است، و جامع جميع صفات جمال و جلال مى‌باشد، محور اصلى شمرده مى‌شود، و هر انسانى مى‌كوشد خود را به آن كمال مطلق نزديك كند، و پرتوى از اسماء و صفات او را در درون جان خود زنده نمايد؛ روز به روز به او نزديكتر و شبيه‌تر شود (هر چند ذات پاكش از هرگونه شبيه و مانند واقعى منزّه است)؛ و در اين مسير كه به سوى بى‌نهايت مى‌رود، هيچ حدّ و مرزى از كمال را به رسميّت نمى‌شناسد؛ وجود او مملوّ از عشق به خدا يعنى كمال مطلق مى‌شود، و انوار ذات و صفات او وجودش را روشن مى‌سازد، بطورى كه هر لحظه فضيلت و كمال برتر و بالاترى را طالب است؛ نه در قيد منافع مادّى است، نه اخلاق را براى شخصيّت مى‌خواهد و نه تنها وجدان انگيزه اوست، بلكه انگيزه‌اى برتر و بالاتر از همه اينها دارد.

او معلومات خود را گذشته از عقل و وجدان، از وحى آسمانى مى‌گيرد و ارزشهاى راستين را از دروغين در پرتو آن جدا مى‌سازد، و با ايمان و يقين كامل و خالى از هرگونه ترديد و تزلزل در اين راه گام برمى‌دارد.

در اين زمينه قرآن راهنماى خوبى است:

قرآن مجيد به روشنى اعمال اخلاقى را زائيده ايمان به خدا و روز قيامت مى‌شمرد و در بسيارى از آيات «عمل صالح» پشت سر ايمان و به عنوان ثمره درخت ايمان آمده است.