و اگر مى‌شنود، پس در هيچ نماز جماعتى حضور قلب وجود ندارد؟!

ثانياً: آيا شنيدن صداى سائل، با توجّه به اين كه در احاديث از او به رسول خدا تعبير شده، اشكالى دارد؟ شنيدن صداى فرستاده خدا، چه منافاتى با حضور قلب دارد؟ [1]

ثالثاً: آيا شنيدن صداى مظلوم و برطرف كردن مشكل او، حتّى در نماز، عبادت نيست؟ [2] اگر عبادت است و على عليه السلام مجذوب آن شده و آن را انجام داده، نه تنها كار آن حضرت اشكال نداشته، بلكه عبادت در عبادت محسوب مى‌شود.

آنچه اشكال دارد پرداختن به خويشتن به هنگام نماز است، امّا پرداختن به نيازمند مظلوم، كه عبادت محسوب مى‌شود، اشكالى ندارد.

نتيجه اين كه، اين اشكال هم مردود است و در حقيقت هدف طرّاحان اين اشكال و اشكالات مشابه، كم رنگ نمودن دلالت آيه بر ولايت امير مؤمنان، على عليه السلام است.

اشكال پنجم: چرا تمام ضميرهاى آيه جمع است؟

همانگونه كه گذشت آيه شريفه براى سه گروه ولايت قائل شده است، و در مورد گروه سوم تمام ضميرها، فعل‌ها و موصول‌ها بصورت جمع آمده است.

توجّه كنيد:

1. الَّذين‌ 2. آمنوا 3. الّذين‌ 4. يقيمون‌ 5. يؤتون‌ 6. هم‌ 7. راكعون.

هفت كلمه مذكور همه متناسب با جمع است، معناى اين جملات اين است كه‌

[1] در حديثى از امير المؤمنين عليه السلام آمده است كه: «مسكين فرستاده خدا به سوى شماست، هر كس او را رد كند خدا را رد كرده است و هر كس به او چيزى بدهد، گويا به خداوند داده است!» (وسائل الشّيعة، جلد 6، ابواب الصّدقه، باب 23، حديث 11).

[2] روايات فراوانى در فضيلت و آثار صدقه و كمك به نيازمندان وارد شده است؛ از جمله در روايتى از امام باقر عليه السلام مى‌خوانيم: «انجام يك حج را از آزاد كردن هفتاد غلام بيشتر دوست دارم و كمك كردن به يك خانواده نيازمند مسلمان و سير كردن شكم و پوشانيدن آنها و حفظ آبرويشان، از هفتاد حج در نزد من باارزش‌تر است.» (وسائل الشّيعه، جلد 6، ابواب الصدقه، باب 2، حديث 3)