بنابراين، شكى نيست كه آن روايت ضعيف را، كه نه با ساير روايات اين باب هماهنگى دارد و نه زندگانى على عليه السلام آن را تأييد مى‌كند و نه با تاريخ مى‌سازد، روى اغراض خاصّى ساخته‌اند!

ثانياً: چگونه امكان دارد على عليه السلام انگشترى بسيار قيمتى داشته باشد، در حدّى كه اسراف و حرام باشد و آن را صدقه دهد و خداوند او را مدح و ستايش كند؟! بنابراين، از اين كه آيه شريفه در مدح و تمجيد چنين شخصى و چنان كارى نازل شده است مى‌فهميم اين سخنان پايه و اساسى ندارد و بر اساس اهداف خاصّى ساخته شده است.

اشكال چهارم: اين كار با حضور قلب نمى‌سازد!

با توجّه به حضور قلبى كه على عليه السلام به هنگام ذكر و ياد خدا بطور كلّى، و به هنگام نماز بالخصوص داشت، كه غرق در صفات جلال و جمال الهى مى‌گشت و هيچ توجّهى به غير خدا نداشت، بگونه‌اى كه عمليّات جرّاحى و خارج نمودن پيكان تير، كه در حال عادى و غير نماز بر على عليه السلام سخت و دشوار بود، به هنگام نماز انجام شد [1] و در زمانى كه آن حضرت بسان عارفى دل‌سوخته فانى در خداوند شده بود و به هيچ چيز جز او توجّه نداشت، پيكان تير را خارج ساختند. با توجّه به اين حضور قلب فوق العاده، چگونه على عليه السلام به هنگام نماز به سخنان سائل توجّه كرد و در ركوع نماز به او كمك كرد؟! خلاصه اين كه، اين مسأله با آن حضور قلب جامع و كامل على عليه السلام در نماز سازگار نيست.

جواب: اوّلًا: سائل پس از نااميدى از دريافت كمك، در راز و نياز با خدا، شكوه و گله خويش را با نام خدا شروع كرد: «اللَّهُمَّ اشهد ...؛ خدايا تو شاهد باش» بنابراين، اين نام خدا بود كه توجّه على را به سوى سائل جلب كرد و اين، منافاتى با حضور قلب و توجّه به خداوند در نماز ندارد.

علاوه بر اين، مگر مأموم در نماز جماعت صداى مكبّر، يا امام را نمى‌شنود و از او تبعيّت نمى‌كند؟ اگر نمى‌شنود، چگونه مى‌تواند به همراه او نماز را اقامه كند؟!

[1] مشروح اين جريان را با اسناد و مدارك آن در كتاب «110 داستان از زندگانى امام على عليه السلام» آورده‌ايم.