پاسخ: اين اشكال، از جمله اشكالاتى است كه در لباس اشكال و در واقع بهانه است؛ زيرا ما معتقديم كه:

اوّلًا: «إنّما» در اين آيه هم به معناى حصر است و دنيا از ديد يك انسان مؤمن و عارف، حقيقتاً جز لهو و لعب و مانند آن نيست. شما گرفتار زرق و برق دنيا شده‌ايد و خيال مى‌كنيد دنيا چيز ديگرى هم هست، ولى اگر با چشم حقيقت بين نگاه كنيد، حكومتها، مقامها، قصرها، كاخها، و همه مظاهر دنيا را بازيچه‌اى بيش نخواهيد ديد كه دنياپرستان بسان كودكان سرگرم آن هستند.

ثانياً: بر فرض كه در يك جا كلمه «انّما» در معناى حقيقى خود استعمال نشود، اين، دليل نمى‌شود كه در موارد ديگر هم حمل بر معناى غير حقيقى كنيم.

نتيجه اين كه، بدون شك «انّما» در آيه شريفه دلالت بر حصر دارد و استدلال به آيه كامل است.

اشكال دوم: إعطاء خاتم فعل كثير است!

دومين اشكالى كه بيشتر شبيه به بهانه است و از سوى مفسّرين اهل سنّت مطرح شده، اين كه: قبول داريم آيه شريفه در شأن حضرت على عليه السلام وارد شده است، ولى انجام اين كار توسّط علىّ بن أبي طالب در نماز «فعل كثير» است و «فعل كثير» باعث بطلان نماز مى‌شود. آيا على در نماز كارى مى‌كند كه باعث بطلان شود؟

پاسخ: جواب اين بهانه نيز روشن است؛ زيرا:

اوّلًا: فعل كثير، همانگونه كه از اسمش پيداست، به انجام عمل زيادى گفته مى‌شود كه ارتباطى به نماز نداشته باشد و صورت نماز را بر هم مى‌زند؛ مثل اين كه شخصى در وسط نماز، بر اثر شنيدن يك خبر خوشحال‌كننده، شروع به كف زدن كند و همراه آن به بالا و پايين بپرد و سوت و هورا بكشد. امّا يك اشاره به سائل و محتاج، بگونه‌اى كه حتّى خود حضرت انگشترش را از دست خارج كند، بلكه شخص نيازمند خود اين كار را كند، آيا «فعل كثير» است؟! [1]

[1] زمخشرى در تفسير الكشّاف، جلد 1، صفحه 649 اعتراف كرده كه اين كار فعل كثير نبوده است.