اين اشكالات، در لباس اشكال و پرسش، ولى در واقع بهانه‌جويى است! [1]

به نمونه‌هاى از اين اشكالات توجّه كنيد:

اشكال اوّل: إنّما دلالت بر حصر ندارد!

همانطور كه گذشت استدلال بر آيه فوق بر سه امر استوار بود؛ يكى اين كه كلمه «انّما» در آيه شريفه دلالت بر حصر دارد و ولايت را به سه گروهى كه در آيه آمده اختصاص مى‌دهد. بنابراين، ولايت مورد بحث براى غير آنها ثابت نيست.

برخى از مفسّران اهل سنّت گفته‌اند: «إنّما» در آيه فوق دلالت بر حصر ندارد، چون در قرآن آيه ديگرى نيز وجود دارد كه كلمه «إنّما» در آن آمده و دلالت بر حصر ندارد و آن، آيه شريفه 20 سوره حديد است، در اين آيه مى‌خوانيم:

إِعْلَمُوا أَنَّما الْحَياةُ الدُّنْيا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زينَةٌ وَ تَفاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَ تَكاثُرٌ فِى الْامْوالِ وَ الْاوْلادِ ...

بدانيد زندگى دنيا تنها بازى و سرگرمى و تجمل‌پرستى و فخرفروشى در ميان شما و افزون طلبى در اموال و فرزندان است ...

«إنَّما» در آيه فوق به معناى حصر نيست؛ زيرا مى‌دانيم زندگى دنيا فقط آنچه در آيه آمده نيست، بلكه شامل لذّت و عبادت و كار و فعاليّت و تحصيل علم و امور ديگر هم مى‌شود؛ بنابراين، همانگونه كه «انَّما» در اين آيه دلالت بر حصر نمى‌كند، در آيه ولايت نيز دلالت بر حصر نمى‌كند، پس استدلال به آن آيه ناقص است.

[1] البتّه شكّى نيست كه سؤال و پرسش دريچه علم و دانش و كليد فتح و حلّ مشكلات و مجهولات است؛ بدين جهت در دو آيه قرآن، بصورت مطلق دستور به پرسش و كنجكاوى داده شده است؛ خداوند در آيه 43 سوره نحل و 7 سوره انبياء مى‌فرمايد:

«فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ*؛ اگر نمى‌دانيد، از آگاهان بپرسيد!»

اين آيه شريفه از هر جهت مطلق است، يعنى هر كسى، هر سؤالى داشته باشد، مى‌تواند از اهل خبره آن بپرسد. در روايات هم، احاديث فراوانى در اين مورد وارد شده است؛ ولى آنچه مهم است اين كه سؤال، به قصد فهم حقيقت و دريافت جواب باشد، نه از روى لجاجت و تعصّب، مانند بسيارى از سؤالات بالا كه از سوى دانشمندان اهل سنّت، پيرامون آيه ولايت، مطرح شده است.