2- ادّعاى فخر رازى، مبنى بر اين كه مجموعه روايات موجود پيرامون آيه شريفه محلّ بحث، تنها سه روايت مذكور است، سخن بى‌اساسى است؛ زيرا همانطور كه گذشت، بيش از چهل روايت در اين زمينه وجود دارد و جالب اين كه بيشتر اين روايات از خود اهل سنّت نقل شده است، ولى امان از تعصّب و لجاجت كه وقتى دامنگير انسان مى‌گردد، باعث مى‌شود كه او سخنان غير منتظره بگويد، هر چند دانشمندى چون فخر رازى باشد! علاوه بر اين كه اگر در مسأله‌اى، مانند آيه فوق، بيش از چهل روايت به ما رسيده باشد، مى‌توان ادّعا كرد كه چندين برابر آن، روايت وجود داشته كه در طول تاريخ از بين رفته است؛ مخصوصاً در دوران سياه و تاريك بنى اميّه كه رسماً با فضائل و مناقب اهل البيت عليهم السلام، مخصوصاً آنچه مربوط به امير مؤمنان عليه السلام بود، مبارزه مى‌شد و كسى جرأت بيان و نشر فضائل آن حضرت را نداشت و چه بسا افرادى بودند كه فضائلى از حضرت مى‌دانستند و جرأت بيان آن را نداشتند و آن فضائل را با خود به گور بردند! جوّ خفقان و اختناق بقدرى شديد بود كه افرادى كه فضائل اهل بيت را مى‌گفتند تحت تعقيب قرار مى‌گرفتند، بلكه اگر كسى نام فرزندش را على مى‌نهاد، نيز مورد مؤاخذه قرار مى‌گرفت!

با اين شرايط سخت اگر در مسأله‌اى 40 روايت به ما برسد به جرأت مى‌توان ادّعا كرد كه چند برابر اين مقدار روايت بوده كه در طول تاريخ از بين رفته است!

نتيجه اين كه، با توجّه به روايات فراوان، كه در حدّ تواتر است و برخى از آنها به طور مفصّل مطرح شد، شكّى باقى نمى‌ماند كه آيه شريفه‌ «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ» در شأن حضرت امير مؤمنان عليه السلام وارد شده و آن حضرت، پس از خداوند و پيامبرش، سرپرست مسلمانها و امام و رهبر و پيشواى آنهاست.

بهانه‌ها و اشكالها!

على‌رغم دلالت روشن آيه شريفه بر ولايت امير المؤمنين عليه السلام، برخى از دانشمندان اشكالها و ايرادهايى پيرامون دلالت آيه مطرح كرده‌اند كه بسيارى از