بنابراين، اجماع و اتّفاق همه علماء مسلمان بر اين است كه بجز على هيچ كسى مصداق آيه شريفه نيست. از سوى ديگر، براى جمله «وَ الَّذِينَ آمَنُوا ...*» لااقل يك مصداق وجود داشته است، پس حتماً آن نفر، جز على بن أبي طالب عليه السلام نبوده است.

نتيجه كل مباحث گذشته، منهاى روايات و احاديث و نظريّات مفسران، سه مطلب شد:

1- اين كه، «انّما» كلمه حصر است و ولايت را در سه طايفه منحصر مى‌كند.

2- اين كه ولايت در اين آيه شريفه، همانند اكثر موارد استعمال آن در قرآن، به معناى سرپرستى و صاحب اختيار بودن است.

3- اين كه مصداقِ‌ «الَّذِينَ آمَنُوا ...*» بدون شك وجود مقدّس على بن أبي طالب عليه السلام است.

راه دوم: تفسير آيه با توجّه به احاديث‌

مرحوم محدّث بحرانى در غاية المرام 24 حديث از منابع اهل سنّت و 19 روايت از منابع و مصادر شيعه نقل كرده است، كه مجموعاً 43 حديث مى‌شود.

بنابراين، رواياتى كه پيرامون اين آيه وارد شده متواتر است‌ [1].

علاوه بر اين، علّامه امينى در كتاب بى‌نظيرش، الغدير، از بيست منبع معروف اهل سنّت رواياتى پيرامون آيه شريفه محلّ بحث نقل مى‌كند؛ منابع معروفى چون تفسير طبرى‌، تفسير اسباب النّزول‌، تفسير فخر رازى، تذكره‌ سبط ابن جوزى و الصّواعق‌ ابن حجر و نور الابصار شبلنجى و تفسير ابن كثير و مانند آن كه از اعتبار خاصّى در نزد اهل سنّت برخوردار است. راويان اين احاديث ده نفر از صحابه معروف، به شرح زير، مى‌باشند:

1. ابن عبّاس 2. عمّار ياسر 3. جابر بن عبد الله الانصارى 4. ابو ذر غفارى كه مشروح‌ترين و متقن‌ترين روايت را در اين زمينه نقل كرده است 5. انس بن مالك‌

[1] هرگاه روايات وارده در مسئله‌اى، بقدرى زياد باشد كه انسان يقين به مضمون آن پيدا كند به چنين رواياتى، روايات «متواتر» مى‌گويند و نيازى به بررسى سند چنين رواياتى نيست.