كسى كه مى‌خواهد به ابراهيم عليه السلام در حلمش، و به نوح عليه السلام در حكمتش، و به يوسف عليه السلام در مردم‌دارى‌اش بنگرد، به علىّ ابن أبي طالب عليه السلام نگاه كند.

همين روايت به شكل ديگرى از «ابن الحمراء» نقل شده است، وى مى‌گويد:

ما نزد پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم بوديم كه على عليه السلام به سوى ما آمد. رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود:

مَنْ سَرَّهُ انْ يَنْظُرَ الى‌ آدَمَ فى عِلْمِه‌ وَ نُوحٍ فى فَهْمِه‌ وَ ابْراهيمَ فى خُلَّتِه‌ فَلْيَنْظُرْ الى‌ عَلِىِّ بْنِ أَبي‌ طالِبٍ‌ [1]

كسى كه خوشنود مى‌شود به آدم عليه السلام در علمش نگاه كند، و به نوح عليه السلام در فهمش، و به ابراهيم عليه السلام در مقام خليل‌اللّهى‌اش، پس به علىّ بن أبي طالب عليهما السلام (كه همه اين صفات در او جمع است) نگاه كند.

3- در روايت ديگرى از ابن عبّاس مى‌خوانيم كه مى‌گويد:

نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بودم، درباره على عليه السلام از او سؤال شد، فرمود:

قُسِّمَتِ الْحِكْمَةُ عَشْرَةَ اجْزاءَ، فَاعْطِىَ عَلىٌّ تِسْعَةَ اجْزاءَ وَ اعْطِىَ النَّاسُ جُزْءاً واحِداً [2]

دانش و حكمت به ده قسمت تقسيم شده است، نُه قسم آن به على عليه السلام داده شده و (تنها) يك قسم آن به همه مردم (يعنى علم و دانش على عليه السلام نُه برابر دانش تمام جهانيان است!).

اين تعبيرات بخوبى نشان مى‌دهد كه در امّت اسلامى بعد از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم كسى در علم و دانش و حكمت، به پاى على عليه السلام نمى‌رسد و از آنجا كه مهمترين ركن امامت، علم و حكمت است، لايق‌ترين فرد براى امامت و خلافت بعد از پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله و سلم او بوده است.

[1] شواهد التّنزيل، جلد اوّل، صفحه 79، حديث 116.

[2] شواهد التّنزيل، جلد اوّل، صفحه 105، حديث 146.