يعنى اگر دانشمندان فوق از احاديث مذكور اطّلاعى ندارند، اين خود مصيبتى است (كه انسان دانشمندى از وجود چنين روايتى بى‌اطّلاع باشد) و اگر اطّلاع دارند و از روى عناد منكر مى‌شوند، مصيبت دو چندان و بزرگتر مى‌شود.

خدايا! ما را از تعصّب‌هاى بى‌جا حفظ كن، تا آثار شوم آن دامنگير ما نگردد.

3. شيعه يعنى چه؟

سؤال: رواياتى كه در اين بحث ذكر شد، شيعيان علىّ بن أبي طالب عليه السلام را به همراه آن حضرت، بهترين آفريده‌هاى خداوند معرّفى كرد؛ با توجّه به اين مقام والاى شيعه، مى‌خواهيم بدانيم كه شيعه به چه اشخاصى گفته مى‌شود؟

آيا ما واقعاً شيعه مى‌باشيم، و مشمول اين روايات هستيم؟

جواب: در پاسخ به اين سؤال بايد كلمه «شيعه» را از سه جهت مورد مطالعه قرار دهيم:

ابتدا معناى آن را در لغت بررسى كنيم، سپس به موارد استعمال آن در قرآن مجيد بپردازيم، و در پايان، بخشى از رواياتى كه به معرّفى شيعيان حقيقى پرداخته، ذكر نماييم.

الف- شيعه در لغت: كلمه شيعه در لغت، به «الانتشار مع القدره» تفسير شده است؛ يعنى به چيزى كه با قدرت و قوّت در نقاط مختلف منتشر شود شيعه گفته مى‌شود. نتيجه اين كه، شيعه در لغت به گروهى منتشر، قوى و نيرومند اطلاق مى‌شود.

ب- شيعه در قرآن: اين كلمه در چهار جاى قرآن بكار رفته است.

يكى از آيات فوق در مورد حضرت ابراهيم عليه السلام است. در آيات 83 و 84 سوره صافّات مى‌خوانيم:

«وَ إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيمَ* إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ‌؛ و از پيروان او (حضرت نوح عليه السلام) ابراهيم بود؛ (به خاطر آور) هنگامى را كه با قلب سليم به پيشگاه پروردگارش آمد.»