در اين آيه شريفه، ابراهيم به عنوان شيعه حضرت نوح عليه السلام معرّفى شده است، يعنى آن حضرت ادامه دهنده خطّ حضرت نوح عليه السلام بود؛ آيه دوم چگونگى موفّقيت حضرت ابراهيم در ادامه خطّ حضرت نوح را، روى آوردن به درگاه پروردگار با قلبى سليم‌ [1] بيان كرده است.

يكى ديگر از آياتى كه كلمه شيعه در آن به كار رفته، آيه 15 سوره قصص مى‌باشد، در اين آيه، كه پيرامون داستان حضرت موسى عليه السلام است، مى‌خوانيم:

وَ دَخَلَ الْمَدِينَةَ عَلى‌ حِينِ غَفْلَةٍ مِنْ أَهْلِها فَوَجَدَ فِيها رَجُلَيْنِ يَقْتَتِلانِ هذا مِنْ شِيعَتِهِ وَ هذا مِنْ عَدُوِّهِ فَاسْتَغاثَهُ الَّذِي مِنْ شِيعَتِهِ عَلَى الَّذِي مِنْ عَدُوِّهِ ...

او (موسى) هنگامى كه اهل شهر در غفلت بودند وارد شهر شد؛ ناگهان دو مرد را ديد كه به جنگ و نزاع مشغولند؛ يكى، از پيروان او (و از بنى اسرائيل) بود، و ديگرى، از دشمنانش؛ آن كه از پيروانش بود در برابر دشمنش ز وى تقاضاى كمك نمود ...

كلمه شيعه در اين آيه شريفه بر پيروان حضرت موسى عليه السلام اطلاق شده است و شايد از اين تعبير بتوان استفاده كرد كه آن حضرت قبل از نبوّت گروهى را تربيت كرده بود كه در راه حق، متشكّل و منسجم بودند.

نتيجه اين كه، كلمه شيعه در آيات فوق در مورد بعضى از پيامبران و پيروان آنها به كار رفته است.

ج- شيعه در روايات: كلمه «شيعه» در روايات بطور گسترده استعمال شده است؛ به سه نمونه آن در اين بحث قناعت مى‌كنيم:

[1] روايات، قلب سليم را قلبى معرّفى مى‌كند كه غير از خدا در آن نباشد؛ يعنى چيزهاى ديگر را هم براى خدا بخواهد؛ زن و فرزند، ثروت، مقام، سلامتى، امنيّت و خلاصه همه چيز را براى تقرّب بيشتر به خداوند بخواهد، اگر هر كدام اينها ارزش مستقل يافت و در قلب جاى گرفت، ديگر آن قلب، قلب سليم نخواهد بود! «قلب سليم» دو بار در قرآن مجيد استعمال شده است، يكى در آيه 89 سوره شعراء و مورد ديگر در آيه 84 سوره الصّافات آمده است. شرح بيشتر پيرامون «قلب سليم» را در تفسير نمونه، جلد 15، صفحه 273 و جلد 19، صفحه 87 به بعد مطالعه فرماييد.