فرمود:) آن كسى كه آخرين مرحله هدايت‌شوندگان است (يعنى كسانى كه مى‌خواهند قرب الى اللَّه را طى كنند بايد به سوى على گام بردارند)؛ و رهبر و پيشواى پرهيزگاران است؛ و پيشواى روسفيدانِ آبرومندِ با شخصيّت در جامعه انسانى است؛ شخصيّتى كه راه بهشت از مسير ولايت او مى‌گذرد.

اين روايت زيبا به روشنى تطبيق آيه را بر وجود مبارك پيامبر و على عليهما السلام حتّى در آسمانها، بيان مى‌كند.

پيامهاى آيه ولايت و انذار

اين آيه شريفه صرفاً متضمّن يك بحث اعتقادى و تاريخى نيست، بلكه حاوى دو پيام براى مسلمانان و شيعيان عصر ما است كه راهگشاى زندگى مسلمانان عصر ما و تمام اعصار مى‌باشد و عمل به آن، قسمتى از مشكلات آنان را حل مى‌كند. به اين دو پيام توجّه كنيد:

1. تعصّب و لجاجت دو مانع بزرگ!

پيام اوّل آيه كه از قسمت ابتدائى آن استفاده مى‌شود، اين كه انسان با تعصّب و لجاجت به جايى نمى‌رسد، اگر كسى بخواهد حق را درك كند بايد تسليم آن باشد و از تفسير به رأى و پيشداوريها و پيروى از هواى نفس خوددارى كند؛ بدين جهت، در آيات قرآن مجيد و روايات از «جدالِ به باطل» نهى شده و عاقبت سخت و خطرناكى براى مجادله كنندگان به باطل پيش‌بينى شده است.

در آيه سوم سوره حج مى‌خوانيم:

«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يُجادِلُ فِي اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَ يَتَّبِعُ كُلَّ شَيْطانٍ مَرِيدٍ؛ گروهى از مردم، بدون هيچ علم و دانشى، به مجادله درباره خدا برمى‌خيزند؛ و از هر شيطان سركشى پيروى مى‌كنند.»

مجادله به باطل در اين آيه شريفه، در رديف پيروى از شيطان سركش آمده است يعنى كسانى كه از طريق جدل، بحث‌هاى كور و غير منطقى و تعصّب‌آلود