شيخ روزبهان بعد از نقل حديث فوق مى‌گويد: «اين روايت بر علم و دانش على، و قدرت حافظه قوى او، و فضيلت و برتريش دلالت دارد.»

وى پس از نقل روايت فوق و جمله‌اى كه خود در ذيل روايت در شأن على گفته، مى‌گويد: «ولى اين امور دليل بر امامت و خلافت بلافصل على نمى‌شود!» [1]

پاسخ اين سخن روشن است، زيرا يكى از پايه‌هاى اصلى امامت علم و آگاهى است، چون امام جانشين پيامبر است و بايد از تمام سنّت‌هاى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم با اطّلاع باشد؛ امام بايد حلّال مشكلات مردم باشد و روشن است كه لازمه اين كار، علم و آگاهى در سطح بالايى است. بدين جهت كسى كه از همه مردم آگاه‌تر و عالم‌تر است، شايستگى بيشترى براى خلافت دارد، و لهذا ما مى‌گوييم: على بن أبي طالب عليه السلام به اعتراف خودتان علم و فضل و هوش و ذكاوت فوق العاده‌اى داشت و بر ساير مدّعيان خلافت از اين جهات برترى دارد، كدام عقل و منطق اجازه مى‌دهد كه با وجود چنين انسان برجسته‌اى، به سراغ ديگران برويم!

بنابراين، چگونه آيه شريفه دلالت بر علم و تقواى فوق العاده على عليه السلام دارد، ولى ارتباطى به خلافت و امامت ندارد! آيا اين سخن تناقضى آشكار نمى‌باشد!

نكته‌اى ظريف از فخر رازى‌

فخر رازى در تفسير «أُذُنٌ واعِيَةٌ» اين سؤال را مطرح مى‌كند:

چرا «أُذُنٌ واعِيَةٌ» به صورت مفرد و نكره آمده، نه به صيغه جمع و معرفه؟

سپس در پاسخ به اين سؤال به سه نكته اشاره مى‌كند:

1. «للايذان بان الوعاة فيهم قلّة»- خداوند متعال مى‌خواهد با اين تعبير به ما بفهماند كه گوش شنوا كم و صاحبان آن‌ها انسان‌هاى بى‌ادّعا و ناشناخته‌اى هستند.

2. «لتوبيخه النّاس بقلّة من يعى منهم»- دومين نكته اين تعبير اين است كه خداوند مردم را به خاطر كم بودن گوش شنوا توبيخ و سرزنش مى‌كند، چرا در ميان اين همه انسان، صاحبان گوش‌هاى شنوا كم هستند؟

[1] إحقاق الحق، جلد 3، صفحه 154.