دارند مى‌شود، ولى طبق روايات فراوانى كه در تفسير آن وارد شده، مصداق أتمّ و أكمل «أُذُنٌ واعِيَةٌ» حضرت على عليه السلام است.

در بعضى از روايات آمده است كه وقتى اين آيه شريفه نازل شد، پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم خطاب به حضرت على عليه السلام فرمود:

«سَأَلْتُ اللَّهَ انْ يَجْعَلَها اذُنَكَ يا عَلِىّ؛ اى على! از خداوند متعال خواستم كه گوش‌هاى تو را «أُذُنٌ واعِيَةٌ» قرار دهد.» [1]

على عليه السلام مى‌گويد: پس از اين داستان چيزى نبود كه از پيامبر بشنوم و فراموش كنم، همواره گوش‌هايم شنوا بود و مطالب را در خود نگه مى‌داشت و چيزى را فراموش نمى‌كردم.

در برخى از روايات آمده است كه ابتدا پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم اين دعا را در حقّ حضرت على عليه السلام كرد و سپس آيه شريفه فوق نازل شد.

روايتى كه به آن اشاره شد در منابع مختلف اهل سنّت آمده است، كه به عنوان نمونه به ده مورد آن اشاره مى‌شود.

1- قرطبى در الجامع لاحكام القرآن‌ [2]

2- علّامه متّقى هندى در منتخب كنز العمّال‌ [3]

3- علّامه آلوسى در روح المعانى‌ [4]

4- علّامه واحدى نيشابورى در اسباب النّزول‌ [5]

5- أبو نعيم اصفهانى در حلية الاولياء [6]

6- طبرى در تفسيرش‌ [7]

[1] الكشّاف، جلد 4، صفحه 134 (به نقل از احقاق الحق، جلد 3، صفحه 149).

[2] الجامع لاحكام القرآن، جلد 18، صفحه 264 (به نقل از إحقاق الحق، جلد 3، صفحه 151).

[3] منتخب كنز العمّال، جلد 5، صفحه 148 (به نقل از إحقاق الحق، جلد 3، صفحه 151).

[4] روح المعانى، جلد 29، صفحه 43 (به نقل از إحقاق الحق، جلد 3، صفحه 153).

[5] اسباب النّزول، صفحه 339 (به نقل از إحقاق الحق، جلد 3، صفحه 148).

[6] حلية الاولياء، جلد 1، صفحه 67 (به نقل از إحقاق الحق، جلد 3، صفحه 148).

[7] تفسير طبرى، جلد 29، صفحه 31 (به نقل از إحقاق الحق، جلد 3، صفحه 147).